Doorgaan naar hoofdcontent

Kijken.

 
Op 17 december  stierf Kim Jong-il, de leider van Noord-Korea aan een hartaanval tijdens een treinreis, zo maakte de Noord-Koreaanse staatsomroep op 19 december 2011 bekend.
Enkele dagen na zijn dood werd door buitenlandse bronnen getwijfeld aan de doodsoorzaak.
En werd er bericht dat hij mogelijk thuis was overleden aan de gevolgen van een slepende ziekte.
Op 28 december, na drie dagen nationale rouw, werd hij met veel ceremonieel begraven.
Gadegeslagen door klaarblijkelijk sterk geëmotioneerde burgers langs de stoet, die zich hysterisch huilend op de kasseien wierpen.
Op deze dag lag het openbare leven in heel het land plat tijdens drie minuten stilte.
Het was, kortom, een schitterend toneelstuk.
Staatsmedia kondigden aan dat het lichaam van Kim permanent opgebaard zou worden in het Kumsusan-mausoleum in Pyongyang, naast dat van zijn vader.
Ook zouden er herdenkingstorens voor Kim Jong-il worden gebouwd en wordt zijn verjaardag, 16 februari, omgedoopt tot 'Dag van de Schijnende Ster'.
Op 15 februari 2012 kreeg hij postuum de eretitel 'Opperbevelhebber'.
De officiële verklaring was dat hij het leger van zijn land "langs het pad van overwinning en glorie" had geleid. Ook heeft hij "een onsterfelijke bijdrage geleverd aan de wereldvrede en stabiliteit", aldus het staatspersbureau KCNA.
Gisteren, tot slot, werd Kim uitgeroepen tot eeuwig algemeen secretaris van de Arbeiderspartij.
Veel eer voor een kleine man die samen met zijn vader Noord-Korea  tot een "perfecte" dictatuur maakte, waarin oppositie vrijwel uitgesloten was.
Tijdens de enorme persoonscultus die hem bij leven ten deel viel, kreeg de dictator een reeks eretitels.
Geliefde Leider, De zoon van de 21e eeuw, De redder van het vaderland, De zon van het socialisme, De onoverwinnelijke generaal, De vader aller Koreanen, De grootste man die ooit heeft geleefd, Hij die verscheen uit het licht van zon en maan.
En tot slot: De grootste heerser van Korea.
Die laatste lijkt de lading nog het best te dekken.
Op de website http://kimjongillookingatthings.tumblr.com heeft een Amerikaanse art director snapshots verzameld van 
‘Hij Die Verscheen Uit Het Licht Van De Zon En De maan’.
De site laat precies zien wat het belooft; foto’s van Kim Jong -il.
Die naar dingen kijkt.
Naar een keramische pot.
Kleding aan een wasrek.
Een stapel pikhouwelen.
Een uitstalling foeilelijke schoenen.
Op elke foto staat de Zon Van Het Socialisme nagenoeg uitdrukkingsloos met een grote zonnebril op naar al dat verdrietigs te kijken.
Steevast omringd door een entourage van wie in één oogopslag duidelijk is, dat het allemaal ja-knikkers zijn.
De site biedt een schitterend inkijkje in het echte leven van De zoon Van De 21e eeuw.
Dat belooft wat voor het leven van Kim Jong-ils, opvolger, een van diens zonen die het stokje inmiddels overnam.
Op naar een uitstalling plastic wasknijpers in vier kleuren.
Waar is de fotograaf?

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen