Welcome to the Luniverse

  Mijn kind tekent, of haar leven ervan afhangt, over de dood. Gister krabbelden haar net vierjarige vingertjes met stiften in een boekje met een obscene glittter-kaft. Toen ik vroeg wat ze had getekend, liet ze het zien. Een tekening met stippels die begraven waren. Vier zeerdiertjes die gestorven waren in de zee. En een dode poes. Ik vroeg haar hoe het kwam dat ze zoveel over de dood tekende.  Zoveel over de dood nadacht. Ze wees op je foto in de vensterbank en zei dat het door jou kwam.  ‘Ik weet niet of oma nou dood is of dat ze nou nog leeft’ , zei ze met een piepstem. Ik vertelde haar dat je dood was. En dat je nooit meer terug zou komen.  Ook dat je veel van haar gehouden had. Ik vroeg mijn kind of ze wist wat dat was, dood-zijn. Ze haalde vragend haar schouders op.  ‘In de hemel?’ zei ze toen. ‘Ik weet het niet’ antwoordde ik. ‘ Misschien is oma wel in de hemel, ja. Wat is dat, de hemel? Hoe ziet die er uit?’ ‘Bij de wolken en

Er wordt wat afgelogen de laatste tijd. Zo rondom mij heen. Het zijn   de meest fabelachtige verzinsels die mij ter ore komen.  Sommige leugens waaien per ongeluk aan mij voorbij. Andere worden recht in mijn gezicht gedaan. Altijd is het de leugenaar te doen om persoonlijk gewin. Meestal is de inzet macht. De achterkant van elke leugen is daarmee in wezen dus onmacht. Inmiddels zou ik een heleboel kleurrijke leugens , die recht in mijn gezicht zonder met de ogen te knipperen zijn gedaan , op een rij kunnen zetten. Van hier tot aan de voordeur zouden ze zich kunnen opstapelen, dan. Als een stroperig kleed van onwaarheden, falsificaties, verdichtingen, bedrog, listigheden, misleidingen, veinzerij en zwendel. Ik doe het niet. En ik vergeet   ze evenmin. Maar bewaar ze. In mijn achterhoofd, achter een dicht luikje waarop staat ‘Arglist & Verlakkerij’ . De mooiste leugen die ik hoorde was er één die niet voor mij bedoeld was. Maar waar ik toeval