Welcome to the Luniverse

  Twee frisse meisjes belden aan. De een donkerharig, de ander asblond. Goed gekleed. Goed gekapt. Neutraal van look. Een dikke sjaal om de nek omdat de lente nog steeds geen aanstalten maakte en het soms plotseling goot van de regen. Toornige buien, met hagel en een koude wind. ‘Goedemorgen’ schalde een van de meisjesstemmen het trapgat in. Ik groette terug. Nog zag ik het niet. ‘Wij komen om u een boodschap van blijdschap te brengen’ sprak de donkerharige, opkijkend naar mijn gestalte bovenaan de trap. Het was of een onzichtbare sluier, die tot zojuist tussen haar en mij had gehangen, plotseling werd weggetrokken. Jehova’s Getuigen, klonk het zonder geluid in blokletters in mijn hoofd. ‘Oké’ aarzelde ik een seconde. ‘Wij komen de boodschap van God brengen en zouden graag met u over de Bijbel willen spreken...’ Ik onderbrak vriendelijk maar vastberaden. ‘Nee, dankjewel’ zei ik, ‘ik heb daar geen tijd voor en eigenlijk ook geen zin in. Maar ik wens jullie we

  Hij glimlachte altijd naar me. En niet alleen naar mij. De betoverende, brede lach kwam op zodra je hem in de ogen keek. Een niet onknap gezicht. Een goed gebouwd lichaam. Lessen leerde hij je. Tenminste, dat dacht hij. Zo sprak hij je toe. Van net iets boven jou, leek hij je altijd te willen over-toepen. Met kennis. Informatie. Vermeende kunde. Met de taal van de onnadrukkelijke machtszoeker. Die lichaamstaal. De lachtaal. Taal. Maar de ogen. Die spraken met een andere tong . Als je goed oplette, dan gleden ze vorsend over je heen wanneer je even niet met hem sprak. Als je heel je wezen op voelen zette , kon je die donkerbruine ogen gewaarworden die over je heen gleden. Koud als bevroren water. Onaangedaan maar nieuwsgierig zoog hij je naar zich toe.  Hij checkte je. Controleerde of jij de geringste beweging, weg van het centrum, zou maken. Dat hete, koude brandpunt van zijn wrede geest. Wegstappen uit de schaduw van zijn hardvochtige koninkrijk is mog