Welcome to the Luniverse

  Haar gezicht drukt smart uit. Het zit hem in die prachtige grote mond die naar beneden trekt terwijl ze zingt. De wenkbrauwen die -om en om- naar boven en weer naar beneden bewegen. Als ze zwijgt, en de muziek verder speelt,   blijft haar mond soms open staan, afwachtend, zoekend. Wie het korte filmpje beeld voor beeld bekijkt zonder geluid, ziet een vrouw die eruit ziet of ze in huilen kan uitbreken. Na de laatst gezongen noot, lijkt het of de zangeres een fractie van een seconde daadwerkelijk wordt overmand door emotie. Dat gebeurt niet. Stil staat ze op het podium, in dat zwart-witte en ietwat schokkerige beeld. Haar handen, die tijdens de tweeëneenhalve   minuut voor haar buik gevouwen waren, laat ze los. Ze bewegen langzaam naar beneden, richting haar dijen. Eleanora Fagan Gough zingt ‘Strange Fruit’. Eind jaren dertig. In het dan door rassenscheiding verdeelde Amerika.  ‘Strange Fruit’ gaat over het lynchen van een zwarte man, en was geschre

  Je kunt met veel wegkomen. Maar niet met alles. En soms moet je heel oud worden om alsnog je verdiende loon te krijgen. Vandaag is bekend geworden dat gisteren de van nazi-oorlogsmisdaden verdachte Laszlo Csatary in Boedapest is gearresteerd. En in staat van beschuldiging gesteld. Csatary is maar liefst 97 jaar oud. En het was de Hongaarse jeugd die maandagavond de oud-nazi voor de tweede maal voor het gerecht heeft gekregen. In 1948 veroordeelde een Tsjechoslowaakse rechtbank Csatary tot de doodstraf vanwege de door hem begane oorlogsmisdaden. Csatary was  1941 eenendertig jaar.  En politiechef  in Kosice, een Slowaakse stad die destijds deel uitmaakte van Hongarije.  Hij zou een sleutelrol hebben gespeeld in de deportatie van driehonderd joden naar Oekraïne, waar zij de dood vonden.  Ook zou Csatary betrokken zijn geweest bij de organisatie van de deportatie in 1944 van zo'n 15.700 joden naar Auschwitz. Toen was jij vierendertig jaar. Na dat

  Vanmorgen Meisje M. naar school gebracht. Vrolijk zingend zat ze achterin. Toen startte ineens de volgende conversatie: M: Jij woonde ook in huis van papa, eerst... ik: ja, mama woonde daar eerst ook, met papa en Mauri. M; jij ruzie gemaakt. ik: nou, mama had niet ruzie gemaakt, maar papa en mama vonden elkaar niet meer zo lief. En toen gingen papa en mama samen steeds ruzie maken. En toen was het niet meer leuk. En toen ging mama in het andere huis wonen....( stilte) ...en hoe gaat het nu tussen papa en mama; maken die nog ruzie? M: Nee! Sijn blij! ik ; Ja. papa en mama maken geen ruzie meer, en zo gaat het goed met papa én met mama én met jou. M; Ja. ik; Daarom is het beter dat mama in het huis van mama woont en papa in het huis van papa woont. Maar toen mama nog bij papa woonde was het soms wel moeilijk he? M; Ik was alleen. ik; Voelde jij je alleen? M; Ja. ik:Dat is verdrietig he, als je je alleen voelt. M; Ja. Ik was zielig. ik; Ja. da

  Er is een keerzijde aan de roem.  Wanneer je volwassen zoon pas na zes dagen dood gevonden wordt in zijn appartement en de pers gretig uit de school klapt over diens mogelijke kluizenaarsbestaan en verslaving(en), maakt het niet uit of je Sylvester Stallone heet.  Je bent de vader van een kind dat reddeloos verloren is gebleken om redenen die wellicht jij, als vader, niet eens kent.  Wat je voelt als je kind sterft, is met geen pen te beschrijven. Stallone probeert het, onderstaand.  Sylvester Stallone tells TMZ he is devastated by the death of his son Sage Stallone and wants "the speculation and questionable reporting" to stop.  Stallone says, "When a parent loses a child there is no greater pain. Therefore I am imploring people to respect my talented son's memory and feel compassion for his loving mother Sasha. This agonizing loss will be felt for the rest of our lives. Sage was our first child and the center of our universe and I am humbly be

  Vanmorgen, rond half twaalf,  sprong iemand van de Domtoren. Het was de vierde zelfmoordenaar in drie jaar tijd. De springer sprong aan de kant waar de café’s, het centrum voor de kunsten, de kantoortjes, de terrassen en de appartementen zijn. Het was een klamme, drukkend warme dag. De terrassen moeten net vol gezeten hebben: lunchtijd. Anderhalf uur later was het Domplein nog steeds deels afgezet. Rood politielint belette het verkeer onder de Domtoren door te rijden, of eromheen. De plek waar de zelfmoordenaar neer was gekomen, was afgezet met grote, zwarte schermen. Een klein wagentje van de Gemeentereiniging, dat op stille ochtenden bij mij in de straat met draaiende borstels en spuitend water de goten veegt, reed voor me uit naar de plek des onheils. Verder weg, bij het Stadhuis, keek ik nog eens langs die kant van de honderdtwaalf meter hoge toren omhoog. Ik zag twee omlopen, van waaraf het waarschijnlijk goed springen was. Vanaf de hoogste omme

  Ik had de afgelopen jaren de eer meermaals in een rode Peugeot cabrio te mogen zitten die in de jaren zeventig gebouwd werd door Sergio Pininfarina. Deze Italiaanse zoon van een carrosseriebouwer bouwde vanaf 1961 het bedrijf van zijn vader uit tot   een auto-designmerk, dat een duizelingwekkende groei van 10.000 procent kende in haar hoogtijdagen. Vader Battista heette overigens van origine Farina. Maar omdat hij klein van stuk was werd aan diens achternaam later zijn koosnaampje -Pinin, de kleinste- toegevoegd. Zoon Sergio ontwierp auto’s, zoals Rem Koolhaas en Frank Lloyd Wright gebouwen ontwierpen. Als een van de eerste auto-architecten was Sergio Pininfarina verantwoordelijk voor een ongelofelijk   aantal auto-ontwerpen die iconisch zouden blijken te zijn. Hij tekende letterlijk en figuurlijk voor bijvoorbeeld de onsterfelijke Ferrari Testarossa uit 1984, de Alfa 164 en de Maserati Quattroporte uit 1963. Maar ook de doodordinaire Peugeot 205 kwam van Pin

  Meneer Bram Moszkowicz-advocaat in niet geheel onomstreden zaken -moet voor de tuchtrechter komen omdat hij onder meer stelselmatig contant geld heeft aangenomen zonder dat te melden. Zoals het een goed advocaat betaamt, heeft Moszkowicz ook nu zijn verweer paraat. Zoals de wet voorschrijft, moeten advocaten het aan de deken melden als zij contante betalingen aannemen van 15.000 euro of meer. Moszkowicz erkent dat hij contant is betaald.  Hij zei dat hij bij de Raad van Discipline zal betogen dat hij dat uit principe niet heeft gemeld, omdat betalingen van cliënten onder zijn beroepsgeheim vallen. Ah ja. Geweldig argument. Ondanks dat het de voorschriften zijn dat je betalingen boven de 15.000 moet melden, doe je dat niet. Juist vanwege je beroepsethiek. Op straat noemen ze dat liegen. Bij meneer Moszkowicz thuis noemen ze dat wellicht een leugentje om bestwil. Over thuis gesproken. Vorige maand werd bekend dat Moszkowicz per direct het familieka

Actrice Katie Holmes heeft zich na een huwelijk van bijna zeven jaar losgemaakt van Tom Cruise. Cruise is -naast succesvol acteur- naar verluidt al jaren een van de hoogste leiders van de Scientology Church in de Verenigde Staten. Hij is de second runner up na leider David Miscavige Het moet geen nieuws zijn, deze scheiding. Niet voor degenen die het showbizz-stel al langer volgen. En zeker niet voor Tom Cruise zelf. Die kon in de door hem zelf niet geautoriseerde biografie -geschreven door Andrew Morton- enkele jaren geleden al lezen dat de waarheid over de sekte waarvan hij deel uitmaakt op straat ligt. Achter alles wat Cruise doet en laat, van zijn keuzes voor filmrollen tot   de keuze van een levenspartner, zit de Scientology Church. Want die bepaalt alles. Wat Cruise en de zijnen eten, doen, laten, denken, ademenen. Wie hun vrienden zijn. Wie hun vrienden niet zijn. Wat hun kinderen leren.  Wat ze niet leren. In Morton's  slim betitelde boek