Welcome to the Luniverse

Meisje M. kwam thuis van school. Op mijn vraag wat ze bij geschiedenis hadden geleerd, startte ze een uiteenzetting die zo begon: ‘We hebben geleerd over die man, hij heette iets van Jezus ……en met zijn achternaam iets van Kris, …of Kriftel of zo. En ervoor en erna hem is van alles gebeurd’. Nooit in mijn leven kreeg ik de wereldgeschiedenis en die van de Bijbel zo kort en bondig uitgelegd. Ik vulde aan met een korte uiteenzetting wie Jezus Christus was en dat er zelfs een heel dik boek over hem was geschreven. Meteen daarna volgde de million dollar vraag van Meisje M.: ‘Maar hoe is dan de aarde ontstaan en de wereld?’ Dominee Gremdaat had het niet beter uit kunnen leggen dan ik. In een notendop legde ik de oerknal uit en de discussie die al eeuwen loopt tussen de mensen die geloven dat God de aarde heeft gemaakt, en zij die geloven in de evolutietheorie. Ik was best trots op mijzelf. Maar aan de overkant van de tafel leek alles het ene oor in en het andere oor uit te gaan

Terry Richardson is vandaag door uitgever Condé Nast verbannen en mag niet meer als fotograaf voor ze werken.  Dat niet alleen: onderdirecteur James Woolhouse laat in een persbericht het volgende weten:  "Alle fotoklussen die gepland staan en de foto's van Richardson die nog niet zijn gepubliceerd, moeten onmiddellijk worden geannuleerd en worden vervangen door alternatief beeldmateriaal" .  De reden van dit abrupte afscheid?   Zeer waarschijnlijk het sexueel overschrijdende gedrag van de 52-jarige fotograaf.  Richardson  -ook wel de 'Amerikaanse Jimmy Saville' genoemd- is regelmatig in het recente en niet zo recente verleden bekritiseerd vanwege de wijze waarop hij vaak heel jonge modellen uit de kleren praat.  Of zullen we zeggen; uit de kleren dwingt?  Dankzij invloedrijke opdrachtgevers als uitgever Condé Nast kon Richardson zich verschuilen achter zijn prestigieuze positie als vermaard modefotograaf. En maakte foto's waar al jaren op het inter

In de auto terug, zongen we liedjes en deed Meisje M. een gangster na, getooid met mijn zonnebril en een accent waar rapper Boef trots op zou zijn. Bij een stoplicht stonden we stil. Het zien van een vrachtwagen met daarop een levensgrote afbeelding van een mol, bracht bij Meisje M. een herinnering naar boven. Lang geleden begroef ze een dode mol. Tot in de details beschreef ze zojuist deze simpele ter-aarde bestelling terwijl het verkeer om ons heen suisde. Toen de mini-begrafenis destijds ten einde was, had ze iets gedaan. Ze omschreef het zo: ’En toen , mama, heb ik geboden naar de wolken. Niet hardop maar in mijn hoofd. Ik zei:’Dag mol.Ik hoop dat je een fijn leven hebt gehad. En ik hoop dat je een fijne dood hebt’. ‘Ja’ zei ik, terwijl mijn hand op haar warme hoofdje rustte. ‘Dat heb je prachtig gezegd. Zo is het precies. Als een mens of een dier dood is, dan wens je hem dat zijn leven fijn was. Maar ook dat het na de dood fijn is’. We reden verder, ze rapte en grapte. Z

De dag na Moederdag kuierden Meisje M. en ik na school door de stad, op zoek naar een kadootje. Na koffie, fris, een gratis gekneusde bonbon van de banketbakker en het op de inpaktafel van de Albert Heijn  verpakken van een van de aangeschafte kado’s, liepen we terug naar waar de fiets stond. Daarbij passeerden we het Pauze-monument.  Sinds 19 jaar stond het daar in het plantsoen, kaarsrecht omhoog wijzend naar de hemel. Opgericht door de Vereniging van Achterblijvenden. Bedoeld als gedenkplek voor mensen van wie een dierbare vermist is. Gehouwen uit hardsteen, bijna 3 meter hoog wezen de vier pilaren naar alle windstreken. Op de vloerplaat was een roos gegraveerd. En als je vanaf die roos omhoog keek langs de pilaren, dan keek je door het cirkelvormige dak door een ronde opening zo de hemel in. Het Pauze-monument verbeeldde precies dat wat het bedoelde te zijn:  een ‘pauze’ in de grote zwaarte, die vermissing vormt in de levens van achterblijvers. Op het bankje vlak ervoo

Nu is de keuken klaar. En staan twee dozen bij de deur met servies en doosjes die geen plek meer vonden in de gloednieuwe kastjes. De trolley, waarop voorheen de flessen drank stonden, is gister opgehaald. Nu zoek ik op het stenen aanrecht een plek voor de flessen wijn. De koele flessen glijden door mijn handen. Ook de  fles port en de halflege fles jenever uit mijn ouderlijk huis komen tevoorschijn uit hun tijdelijke opslag. Ik kijk ernaar. En ben ineens terug in dat grote huis, op de trieste dag van het definitief leegmaken ervan. Bij het openschuiven van de keukenkast, daar, viel mijn oog op de flessen drank die mijn vader daar bewaarde. Alleen wanneer er een feestje was, schonk hij borrels. Anders was er een rood wijntje. Temidden van de chaos, die dag, pakte ik instinctief de port en de jenever en plaatste ze in de doos die mee zou gaan naar mijn huis. Talloze keren zag ik ze staan op de trolley, het afgelopen jaar. Nu zet ik ze bij de flessen wijn en de whisky. Nee. Ik doe ze n