Het telefoontje kwam gisteravond, zoals ik me dat al die tijd al had voorgesteld , van mijn zus. Aan wiens stem ik onmiddellijk horen kon dat er wat aan de hand was. Het was inderdaad mijn moeder. En die was inderdaad opnieuw gevallen. Vanuit het verzorgingshuis was ze per ambulance overgebracht naar een ziekenhuis in A., waar scans van haar heup en haar hoofd zouden worden gemaakt. We aten snel en gingen onderweg. Regen viel stemmig tegen de ruiten van de auto. Ik dacht aan mijn moeder’s laatste wil. Geen behandelingen die levensverlengend waren. En wat dat zou betekenen als ze haar heup gebroken zou hebben. Het denken had geen zin. Maar ging in cirkels rond, vlak achter mijn voorhoofd. We luisterden naar muziek, die we hard door de stille auto lieten rollen. Binnen een uur vonden we onze weg naar de Spoedeisende Hulp van dat, op een heuvel liggende, enorme ziekenhuis. Samen met mijn vader wachtten we in de familiekamer. Ik keek in de tijd
...and thank you for site-seeing!