In een tijd, ver voordat hij fotograaf werd wiens werk in het Fotomuseum Den Haag zou hangen en die prijzen zou winnen met zijn unieke beeldverhalen, ontmoette ik Arno Nollen. Dat was op een warme zomeravond die ik zoals vaak met E. doorbracht op de Wallen in Amsterdam. Zittend op een zwart versleten traptrede van een opgang naar een grachtenpand keken zij en ik die maanden avond na avond naar de bonte stoet toeristen, bewoners, junks, sjacheraars, temeiers en ander moois dat voorbijtrok. E. had haar camera toen al vaak bij zich. Ik mijn grote mond. Nollen fietste ons voorbij ergens op de Oudezijds Achterburgwal. Een blonde reus met een warrige haardos. En wat vlezige mond, grote handen. Hij remde abrupt en keerde zijn fiets, tot hij deze recht voor de traptreden tot stilstand had gebracht. Zijn voet leunde dichtbij waar mijn billen het warme steen raakten. Hij plaatste een camera voor zijn ogen en sommeerde mij te stoppen met praten. Te stoppen met lachen. Ik vroeg waarom hij een foto
...and thank you for site-seeing!