Welcome to the Luniverse

Bijna drie jaar na haar dood reist mijn moeder nog steeds met mij mee. Soms heel dichtbij. Soms wat verder weg. Er zijn liedjes die ik niet horen kan zonder plotseling in tranen uit te barsten bij de gedachte aan haar dood. Er is haar ring om mijn vinger, de ring die ze om had toen ze stierf en die sinds haar definitieve   afscheid om mijn hand zit. Na haar dood is haar wezen meer in mij gaan weerklinken. Lijkt het. Het is of ze door te sterven, zich langzaam nu pas aan mij openbaart. Mijn zus vertelde gister kort over een van de vele dingen in mijn moeders’ leven die zwaar hebben gewogen bij de vorming van haar karakter. Over dat deel van de geschiedenis van ons land weet ik alleen wat kleine zaken die mijn moeder er sporadisch over losliet. De abrupte en traumatiserende evacuatie vanuit haar woonplaats Milsbeek in Noord-Limburg in de Hongerwinter, van de Tweede Wereldoorlog.  Met de dagenlange mars als twaalfjarige van haar huis, over de grens met

Palmerston North, zo meldt de Wikipedia, is een stad op het Noordereiland van Nieuw- Zeeland.  De bijna 80.000 inwoners noemen het stadje liefkozend Palmy . Een klein park middenin de stad vormt het centrum van Palmy. De wegen daar rondom lopen parallel en loodrecht op elkaar.  Het park bevat het oorlogsmonument, een klokkentoren en een aantal bijzondere beelden waar de stad bekend om staat. De gemeentelijke evenementenkalender van het zo op het eerst gezicht met een loodrechte lineaal op de tekentafel ontworpen Palmerston North meldt voor de komende weken een Car Boot Sale van de Lion’s Club, muzikale brunches op zondagen, en twee exposities.  Bovendien bezit de stad een zwembad, een aquapark, een theater , een bibliotheek en diverse parken. Niks bijzonder eigenlijk,dat Palmerston North. Een stad als alle andere, overal ter wereld. Loodrecht.  Lijnrecht.  Rechtlijnig. John Cleese -geestig in zijn vak maar aan depressies lijdend in zijn persoonlijke leven

  Meisje M. en ik praten in de badkamer over hoe lang ze nog op school blijft met haar vrienden en vriendinnen. Ze zit op de warme badmat en ik kleed me aan. Ik leg uit dat alle kinderen als ze ongeveer 11 zijn naar een andere school gaan om verder te leren. Vervolgens leg ik uit dat als ze ongeveer 18 jaar is, Meisje M . mag kiezen wat ze wil worden en dan naar een school mag waar ze dat kan leren. 'Ik wil prinses worden' zegt Meisje M. 'Is daarvoor ook een school?' 'Nee' zeg ik, 'daarvoor hoef je niet naar school. Daarvoor hoef je alleen maar een prins te trouwen'. Meisje M. denkt even na. 'Maar waar woont dan een prins voor mij?' 'Niet in Nederland' zeg ik. 'Want de koning van Nederland heeft alleen maar meisjes als kind gekregen. Prinsesjes. Of je moet met een prinses willen trouwen?' Meisje M trekt haar neus op. 'Nee!' zegt ze afkeurend. 'In Spanje wonen prinsjes' ,zeg ik.

  Geen moment liet hij haar los. Met grote zorg nam de oude man, zijn haar en baard nat van een recente zwempartij, zijn vrouw bij de arm en begeleidde haar op haar moeizame gang door de armoedige kantine van het zwembad. Haar gezicht vertrok in voortdurende grimassen, haar ogen waren naar het plafond gericht.  Haar benen, stijf en stram, namen onvaste stappen. Hij koos een tafel, trok een stoel voor haar bij, zette haar neer. Nog liet zijn hand haar arm niet los. Hij boog zich naar haar over, hoorde haar aan. Toen liep hij naar de bar. Zij bleef achter aan de tafel, haar gezicht vertrekkend in voortdurende, groteske spasmes. De in de kantine verzamelde mensen keken toe. En daarna zo snel mogelijk weer weg. Terug kwam hij met de consumpties. Samen dronken ze thee. Zijn hand lag daarbij voortdurend op haar onderarm die rusteloos over het tafelblad schoof. Ze praatten. Hij heel dicht bij haar. Daarna trok hij zijn jas aan. Daarbij kruiste zijn b