Welcome to the Luniverse

Ik herinner me de Vara-presentatrice voor wie ik werkte. Favoriet van bijna 18 miljoen Nederlanders. Poeslief naar de buitenwereld.Onkundig, onzeker en vals naar de redactie die voor haar rende en vloog. Op die redactie was ik de enige die me naar haar uitsprak over het door haar stelselmatig niet lezen van de gemaakte verslagen waarover ellenlange vergaderingen gevoerd werden.En die leidden tot grove fouten tijdens de opnames.Haar huichelachtige mental coach en zijzelf sloegen onmiddellijk toe. De dag erna werd mij ontslag aangezegd. De grond ervoor werd me niet duidelijk gemaakt. Waarna ik een advocaat inschakelde en het ontslag met succes aanvocht. Ik herinner me  een fat van een directeur van een zichzelf feliciterend reclamebureau. Naar de buitenwereld poeslief. Onkundig, onzeker en wreed naar het voltallige personeel van hoog tot laag dat in de broek scheet voor de woede-uitbarstingen van de omhooggevallen pseudo-nazi. Ik was de enige werknemer  die zich  naar hem uitsprak over d

  Drie doden dienden zich aan vandaag. Het waren de getalenteerde jongen die de fatale vergissing maakte aan het begin van deze lente. De soldaat die op de Grebbeberg door de Duitsers is geëxecuteerd. En E., die in 2018 in de lente overleed. Ze reisden met me mee toen ik naar het Singer in Laren reed. De tentoonstelling die ik wilde zien bereikte ik niet. Ik belandde in het miljonairsdorp op het moment dat Sinterklaas zijn intrede deed. Er was met geen mogelijkheid een parkeerplek te vinden in het hele Schapendorp. Jeeps, Lamborghini’s en Porsches reden rondjes van de Oude Brink tot aan het Zevenend. Nergens was plek. Jongens in hockeytenue filmden met hun IPhones het voorbijrijden van de stoet ronkende gouden koetsjes. Ik veranderde van koers en reed naar de kringloopwinkel in een naburig dorp. Daar lag een keramieken Heilig Hart met een gouden vlam boven de taupekleurige hartvormige kern . Een echte milagro, nooit eerder gevonden, in geen enkele tweedehandswinkel. Een puntgaaf hart,

De waarnemend huisarts was wezenloos. Als een robot stond ze in de deuropening, zonder een hand te geven liet ze mij passeren, de spreekkamer in. Ze zei iets onverstaanbaars toen ik langs haar bleke gestalte naar binnen stapte. Ik had haar nog nooit ontmoet. Zij kende mij ook niet. Volkomen gespeend van elke vorm van contact staarde ze me aan. In diepe stilte. Zo ver mogelijk als maar kon zat ze weggedoken in de stoel achter het bureau in de huisartsenpraktijk van mijn vaste huisarts die afwezig was.   Ik had plaatsgenomen op de punt van de stoel en had mijn aangedane hand op de rand van het bureau gelegd. Ik wees naar de plek en de ontsteking die daar zat. Vroeg of ze wist van het bestaan van de zeldzame ziekte waaraan ik lijd. Oorzaak van talloze ontwrichtingen en ontstekingen. Ja , ze kende de naam. Maar ik ben geen specialist , was het korzelige antwoord. Nog steeds zonder naar mijn hand te kijken staarde ze me aan. Ik wees op het verdikte gewricht en de rode verkleuring. Ze keek