Ik zag hem in de RoXY.
Heel even flitste hij voorbij.
Ik was eind twintig, hij moet eind dertig zijn geweest.
Op zijn kuiten stond het Chanel-logo getatoeëerd.
Harrie Wildeman heette hij.
F. die naast me stond in de RoXY, temidden van die kolkend hete, met drugs geïnfecteerde meute, stootte me aan.
Daar ging hij, de Koning van de RoXY, zijn ogen zwart als kolen, het lijf gebogen in een vreemde door speed opgezweepte gang. Als een derwisj bewoog Wildeman zich door de dansende menigte, zijn gelaat gegroefd, gekerfd, vertrokken in een grimas.
Daar kwam hij aan.
Ik greep zijn arm.
‘Harrie!’schreeuwde ik opgewekt in zijn oor dat omkranst werd door spierwit gebleekt haar.
Hij keek me een seconde aan.
De housebeat pompte, als waren wij in het hart van de Duivel zelf.
Ik wees op Wildemans’ kuiten, waarop het logo van Chanel prijkte.
Ik keek opnieuw in de inktzwarte ogen waarvan de pupillen wijd open waren.
Ik stak mijn vingers omhoog en maakte het ‘ok’-gebaar met mijn duim en
...and thank you for site-seeing!