Welcome to the Luniverse

 Wonend in een gemiddeld grote stad, maak je in de loop van 38 jaar kennis met diverse paradijsvogels. Meestal zijn het de mensen die zich aan de rafelrand van de samenleving bevinden. Dak-of thuislozen, mensen met een psychiatrisch verleden. Zwervers. Allemaal zijn ze, net als jijzelf, bewoners van die stad. Waarin het leven zich sneller en sneller is gaan afspelen. Vanuit je ooghoek neem je ze waar, de dwarsfluit spelende oude man op zijn bankje op de Oudegracht. De forse man met baard, rode pet en herdershond op Hoog Catharijne, lang voordat dat verbouwd werd tot een glanzend spiegelparadijs. Winston, voormalig vriendje van E. Die verslaafd leefde in de krochten van datzelfde winkelcentrum, hosselend tussen de laadplatforms, in de nacht. De vrouw met de lange trenchcoat en de riekende koek van haar, achterin de nek. De getinte vrouw met kort haar en geen tanden die lachend naar niemand in het bijzonder bedelt als je op het terras zit. Onverstaanbaar tot je spreekt als je haar wat ge

 In de wachtkamer van de afdeling plastisch chirurgie van het ziekenhuis zat een handvol mensen. Twee oudere mannen   waarvan er één met een pijnlijk gezicht over zijn handgewricht wreef, een jonge scholiere met haar moeder. Het was zo vroeg, dat de lampen in de hal net aan werden gedaan toen ik de wachtkamer betrad. Nadat ik een poosje in de meegebrachte krant had gelezen, arriveerde een meisje van een jaar of zestien. Haar lange donkere haar zat verstopt onder een hoodie . Ze ging niet onzacht zitten op de stoel schuin tegenover mij. Strekte haar benen.   En sloot onmiddellijk haar ogen in haar prachtige gezicht. Het leek of zij in diepe slaap was. Haar moeder zette zich naast haar. Even donker haar. Een oosters uiterlijk. Syrië. Turkije, misschien. Zij bekeek vacatures op haar telefoon. En hield haar zich slapend houdende dochter voortdurend op fluistertoon op de hoogte van haar bevindingen. Die gaf geen enkele reactie. Met gesloten ogen leek ze te doen wat ze zojuist nog in haar wa

  Er doet een verhaal de ronde. Over mij. Het klopt van geen kant. En dat is met de feiten te verifiëren. Maar de mensen die het verhaal bedacht hebben en verspreiden, hebben er nog nooit met mij over gesproken. Toch vinden ze het comfortabel de leugen te blijven delen. Dat is nou eenmaal een kenmerk van roddelen. Degene over wie het gaat wordt nooit betrokken in het gesprek. Aan hem of haar wordt niets gevraagd. Je krijgt domweg geen stem. Maar aan insinuaties en verdachtmakingen komt altijd een einde. Het is namelijk doodgewoon de tijd, die het verhaal om zeep helpt. Belangrijker nog: degene die mijn goede naam schaadt, zet zichzelf te kijk. Mensen die een verhaaltje ophangen over een ander zonder bij diegene  feiten te verifieëren, betonen zich als wraaklustig. Ze zijn zo diep onzeker dat ze over de rug van een ander middels een roddel waardering proberen te scoren bij hun willige gehoor. In alle gevallen gaat het om mensen die gebrek aan zelfvertrouwen hebben en onzeker zijn. En da

  Als je je ooit, op een grijze dag, verloren voelt in een grote stad, alleen tussen mensen die niet op of om kijken, maak dan een wandeling. Kies je weg zorgvuldig langs een smal wandelpad Waar je elkaar nauwelijks passeren kunt. Zodat de een of de ander nog voor het voorbij komen oogcontact zal maken. Om hond, wandelstok of voeten doenlijk te laten passeren. Stoppen zul je en je ogen zullen automatisch die van de tegenligger zoeken. Voor je zal een mens staan, de ogen gericht op de jouwe. Het gezicht vriendelijk, de stem zacht. Hallo zul je jezelf horen zeggen en de ander groet je terug. Dan buigen jullie lichamen zich ietsjes zijwaarts vanaf de schouders. Smal maak je je. Met plezier. Voor de ander, die jou eventjes zag. En die diens wandeling vervolgt zoals jij. Met een licht hart. En een kleine, nauwelijks zichtbare glimlach op de snuit.