Welcome to the Luniverse

Onderweg naar de kinderboerderij kijkt Meisje M. vanaf haar fiets op naar mij, die naast haar fietst. Ze zegt: 'Ik heb iets voor jou' Verheugd zeg ik: 'Ja? Wat leuk. Zit het in je rugzak?' Meisje M., glimlachend: 'Nee, het zit bij mij van binnen'. Ik leg mijn hand even op haar hoofdje , daar beneden mij en zeg: 'Dan ben ik heel benieuwd straks!!' En dan, als we ons beider fietsen hebben gestald, komt ze op de plek van bestemming naar mij toe. Het is tijd voor hetgeen ze van binnen voor mij heeft. Zij strekt haar armen wijd, loopt met een brede lach naar me toe en geeft me een hele grote stevige omhelzing. Ik voel haar lijfje trillen, zoveel zat er van binnen. Voor mij.

In de stilte van mijn huis kom je steeds tot mij. Niet ervaar ik je in de foto's die ik om me heen heb, waarop je te zien bent in de verschillende fases van je lange leven. Niet in het gezicht van Meisje M., dat soms stilstaat bij de vensterbank en een steen of tekening legt bij jouw en mama's foto's. Niet als ik mijn huis inkom of verlaat. In de stilte kom je tot mij. Als het daglicht 's morgens heel vroeg van de kamer een schemer-crypte maakt. Wanneer ik de tekst lees die ik schreef net na je overlijden. Als ik woorden lees in de krant die ook jij elke dag, tot twee maanden terug, op jouw tafel las. Wanneer ik wolkenluchten bekijk, de poes aai, in je huis ben en de tuin aanschouw waar jullie nooit meer zijn. Als ik denk aan wie je was. Als ik aan vaders denk en wat ze betekenen kunnen voor hun dochters. Dan ben je er. Maar vooral in de stilte kom je tot mij. De oorverdovende stilte, nu, zo net na je ontsnapping.