Op de dag dat we poes P. lieten inslapen, mailde iemand mij. Zij mailde dat ze haar poes had laten inslapen en dat vreselijk vond. Maar dat ze twee maanden later merkte dat ze de poes eigenlijk niet meer miste. Deze tekst was bedoeld als troost voor wat ons te doen stond. En het gekke is; ik dacht op dat moment , nee, hoopte vurig dat ik poes P. na twee maanden niet meer missen zou. Dat het me net zo zou vergaan als die ander;uit het oog , uit het hart. Niets was minder waar. Dat wist ik natuurlijk in dat uur tussen leven en dood waarin P. vocht tegen het sterven. Ik wist het toen ze in haar doodstrijd haar urine liet lopen over mijn legergroene rokje en ik meteen wist dat die geur er niet meer uit zou gaan. En hoe niet erg ik dat vond. Ik wist het toen ze eindelijk wegzakte in een schijnslaap, de voor-dood en ze slap in mijn armen hing en ik haar geur opsnoof. Steeds maar weer mijn neus in haar nog warme vel duwde en haar naam zei. Ik wist het toen ik de t
...and thank you for site-seeing!