Welcome to the Luniverse

(fictie, geschreven in 2003) Ik lag op mijn rug op de vloer. Een intense vermoeidheid kroop als pijn vanuit mijn ruggenmerg omhoog. Ik wenste mezelf overal, behalve hier. Er zou een nacht volgen.En daarna nog een nacht. Soms zou je wensen dat je op bepaalde punten in je leven de beschikking had  over een spion. Een wegvoorbereider. Een Spy Boy, die bij het hete vuur de wacht houdt. Een kleine verkenner die alles wat voor je ligt zorgvuldig onderzoekt. Zo’n spion die degene met wie je de kroeg ingaat en waar je later mee op de vuist zult gaan, voor je aanwijst. ‘Deze’ , zal Spy Boy zeggen terwijl hij zonder op te vallen op een onooglijk en oninteressant figuur aan de bar wijst. ’Deze is voor jou’ , zegt Spy Boy.’ Neem hém. Niet aarzelen: doe het’ . En je doet het. En Spy Boy zal het bij het echte eind hebben, Iedere keer weer. God heeft zijn genade aan anderen gegeven. Niet aan mij. Als het om de liefde gaat is mij de onverdeelde aandacht van het hellenrijk ten deel gevallen

Iemand sprak deze week haar diepste wens uit. Die was zo mooi, dat ik tranen voelde branden meteen nadat ze haar wens had uitgesproken. Zij wenste dat ze eenmaal gedragen zou kunnen worden door haar vader. De trap op, naar boven naar haar kinderkamer. Naar haar bed. Nooit is dat gebeurd. Nooit, in de werkelijkheid van dit leven hier, is zij door haar vader naar boven gedragen. Niet omdat haar vader dat niet gewild had. Haar vader en zij, dat waren zielsverwanten. Beste vrienden, zonder dat ze dat uitspraken naar elkaar. Duidelijk was dat ze eenzelfde ziel, eenzelfde wezen hadden van binnen. Als het kon, had hij haar elke avond naar boven gedragen. Haar oor tegen zijn borstkas waarachter zijn rustige hart zou hebben geklopt. Haar kinderlijf wiegend met elk van zijn stappen, als lag ze op de bodem van een bootje op een kalme zee. De golfslag van zijn gang die trap op, de hoek nemend, verder omhoog. Tot helemaal in haar zachte kinderbed. Ze is nooit gedragen door hem. Niet fysiek. Wel d