Welcome to the Luniverse

  Ze at haar broodje met de finesse waarmee wel meer mensen met ernstig overgewicht eten naar hun mond brengen. Het voedsel tussen twee vingertoppen houdend, het zo lichtvoetig mogelijk vasthoudend. In een haast fysieke ontkenning van de aanwezigheid van de mondkost. Ze poogde het broodje zo sierlijk mogelijk en in zo veel mogelijk kleine porties steeds naar haar mond te brengen. Zuinigjes. Nauwelijks de lippen openend om de proviand naar binnen te schuiven. De verloochening van eten. Dat was wat ze ten toon spreidde. Ze zat tegenover haar man waar alle kleur in de loop de jaren uit leek te zijn verdwenen. Zijn peper -en zoutkleurige haar stond kortgeknipt maar rechtop op de grauwe schedel. Ze aanschouwde wrevelig en zwijgend   hoe hij gulzig de broodjes, de worst, alle kaas en koffie naar binnen schoof. Af en toe zei ze iets tegen hem. Over de anderen om hen heen. Dan keek hij abrupt naar degene die ze net had besproken. Met bleke ogen. Die schielijk weer naar zij

  Daar staat hij Naast mijn   bed Zijn schaduw groter dan de maan buiten het venster waarnaar ik zojuist nog keek. Zijn schijn een rots, een berg en een totale zonsverduistering.   Zijn stem die onophoudelijk tot mij spreekt, mij breekt. Zijn smerig fluisteren beneemt mij alle adem. De kamer is klein als een doos, een kist, een lijkkist.   Ik wend mijn hoofd van hem af om zijn blik te ontwijken. Het kind is daar, aan de overkant van de gang. Ik leg haar woordeloos mijn wil op. Met elke vezel in mij wil ik haar slapend. Van hier in deze gevangenis, tot aan de overzijde van de gang. Slaap, lief meisje. Slaap. Hij zit op de rand van het matras nu, zijn koude ogen vlakbij de mijne. Ik luister zwijgend naar zijn woorden. Ik knik langzaam met gesloten ogen en sluit de deur naar mijn hart. Sluit de luiken naar mijn geest. Trek het zeil over mijn ziel. Uit alle macht spreek ik zwijgend tot mijn slapende kind aan de overkant. Slechts een deur en