Welcome to the Luniverse

Het ontbijt was nog niet halverwege, of het eerste kado van deze dag viel me ten deel. De poes bracht het binnen. In haar bek. De jonge koolmees hing -de vleugels gespreid- als een vreemde baard uit de bek van mijn zwart-witte roofdier. In een reflex stond ik op, net als alle andere keren dat de poes een prooi naar binnen bracht. Met één hand pakte ik het zwarte poezen-nekvel, met de ander omsloot ik de bek met daarin het kleine vogeltje. De poes liet los. Tegen mijn vingers sloeg plotseling een kleine hartslag als razend. Ik  liep door naar de voordeur, naar beneden, naar buiten. Pas daar liet ik dat zachte warme los dat tussen mijn hand geklemd had gezeten. Een klein, volmaakt geel-blauw bolletje keek me verontwaardigd aan met oogjes als glas. Het snaveltje ging open en dicht,  een schril geschreeuw sneed door de ochtendlucht. Een van de vleugels hing wat scheef langs het lijfje. Ik duwde het babyvogeltje wat verder onder een struik. En vervolgde boven mijn ontbijt.

Het was een stille ochtend. De zon liet zich niet zien, de regen evenmin. Toch hing er een benauwde damp over stad. Er was een afwezigheid van alles: van haast, van hectiek, van gezelschap. In mijn auto zette ik de muziek aan. Ik dacht aan haar en zette in een impuls de radio uit. Ik dacht opnieuw aan haar en zet de radio weer aan. Op de plaats van bestemming pakte ik kaars en lucifers en liep door de straat die vernoemd is naar een edelsteen die ‘hoop’ symboliseert. Ik vond het ironisch. Langs de graven van de op de Waalsdorpervlakte gefusilleerden, liep ik naar haar graf. De bloemstukken van twee weken geleden lagen er nog; schokkend verwelkt, dor en verlept. Nergens doet de afwezigheid van leven zich zo gelden als op een kerkhof. Ik keek naar het koperen bordje aan de rand van het graf. Ik las haar naam, zag haar geboortedag staan. Daarnaast haar sterfdatum. De kaars zette ik naast degene die ik anderhalve week geleden plaatste. De eerste lucifer brak af. Met de tweede ontstak ik