Mijn moeder had geen gemakkelijk leven gehad. Daardoor was het leven met haar niet altijd eenvoudig. Deze dagen vond ik een brief van haar terug. Ze schreef hem aan mij in de lente van 2008. Haar geheugen liet haar toen al ernstig in de steek. In de brief schetst ze plotseling in een alinea, die niets te maken lijkt te hebben met de rest van haar schrijven, een beeld. Zo precies. Zo helder. Alsof ze als twaalfjarige een foto heeft gemaakt van die later door haar beschreven dag, die voor altijd op haar netvlies is blijven staan. Het vinden van die brief en het lezen van die passage ontroerde me zeer. Het laat zien dat diep in mijn moeder een meisje bestond dat nog niet helemaal kapot gemaakt was door een echte en een onzichtbare oorlog. Ze beschrijft een fietstocht waarin de wereld zich voor het eerst aan haar lijkt te openbaren, zo vlak na de Tweede Wereldoorlog. Een grote wereld. Een indrukwekkende. Ik probeerde die passage zaterdag voor te lezen aan iemand. Dat lukt
...and thank you for site-seeing!