Welcome to the Luniverse

  Ik maakte Meisje M. wakker. Samen ontbeten we aan tafel, terwijl we op mijn computer keken naar een prachtige animatiefilm van een jongen en een sneeuwman. Daarna klom ze op schoot en zongen we de titelsong. Zij in fonetisch Engels, ik alsof ik een operazangeres nadeed. Ze lachte. Door de regen fietsten we naar school. Meisje M. ingepakt in een blauwwit gestippelde regencape. Ik met mijn legerpet op en mijn zwarte shawl. We zongen opnieuw. Meisje M. deed op het schoolplein mijn fietsverlichting uit en greep daarna mijn hand. Samen beklommen we de treden   naar de schooldeur. Alle leerkrachten stonden in de gang, bijgelicht door de kerstboomlampjes. Ze zongen kerstliedjes. Voor alle vaders en moeders en kinderen die bezweet en verregend naar school waren gekomen. Het ontroerde me. In de klas was op het grote witte scherm een projectie van een knapperend haardvuur te zien. En alleen de lichten in de kerstboom waren aan. Meisje M. liet me de

Eén keer, toen ik pauze had op het reclamebureau waar ik werkte , schreef ik voor de Duitse artdirector waarmee ik een team vormde een verhaal. Hij duurde niet lang, die pauze. Ik probeerde de artdirector in de taal die we beiden meester waren, te duiden hoe ik een filmpje voor me zag. In mijn hoofd ontstond die pauze, tijdens het schrijven een man. Aan het einde van de pauze was de man van het papier weggewandeld, het verhaal uit. Maar het verhaal is niet uit. Want een paar maal per jaar denk ik aan die man. En waarheen hij eigenlijk is gegaan. En waarom. Dit is het verhaal:   ‘Vern needs a hobby’, his wife told the neighbours. On his next birthday, the neighbours gave Vern a big box, wrapped up in red christmaspaper. Outside it was really hot: the august sun had beaten the grass on the lawn for weeks. Verns birthdayparty was held inside. In the airconditioned shady livingroom, Vern tore the red christmaspaper. A brown cardboard box came from underneath it.