Ik heb nog slechts herinnering aan een tijd dat ik kon rennen. Ook al ben ik niet oud, rennen zal ik nooit meer doen. Mijn lichaam is er niet sterk genoeg voor. Ik zal er waarschijnlijk zelfs dingen kapot mee maken, binnen in mij. Spierscheurtjes. Pees-scheuren. Een botontsteking. Ontwrichtingen. En hoewel mijn geest zich het rennen herinnert en mijn lichaam soms verlangt naar het als een kanonskogel doen verbranden van energie, beweeg ik nooit meer zo hard dat ik de wind door mijn haren voel. Mijn adem tussen mijn droge lippen hoor ruisen. Het bloed in mijn oren hoor kloppen. In mijn droom rende ik vorige week. Op een drukke parkeerplaats duwde ik door een dichte mensenmenigte een winkelwagentje voor me uit. Ik duwde het karretje uit alle macht, zó hard, dat in mijn droom mijn voeten mee moesten bewegen. Sneller, steeds sneller ging ik tot ik rende. Ik duwde de boodschappenkar waarvan de zwenkwieltjes dolgedraaid klapperden en ik rende en rende en rende en rende. Mijn gedroom
...and thank you for site-seeing!