Het licht was aan. Tenminste: dat dacht ik. Daar leek het op, van buitenaf. Maar toen ik het huis binnenging, was alles donker. Ik bedoel: echt donker. Van dat ondoordringbare, dikke duister dat je omsluit als een onzichtbare deken. Ik tastte naar de trapleuning en stootte daarbij eerst met mijn vingers op de kalkstenen muur. Kleine brokjes steen tikten op de marmeren vloer. In de diepe duisternis leek het of de echo van dat vallende gruis de ruimte even zichtbaar maakte. Het was of ik, door het vallen van die kleine brokjes muur, de vloer even kon ‘zien’. Het was alsof, bij gebrek aan licht, dat geluid van vallend gruis kleine vakjes met woorden in mijn geest deed oplichten. Het onregelmatig weerkaatste geluid belichtten in mijn hoofd het woord als het ware het vakje ‘vloer’. En eventjes kon ik hem helder voor me zien: de marmeren vloer achter de voordeur, met de versleten mat er op. Kleine stukjes gruis op marmer. In steen getrapt steen.
...and thank you for site-seeing!