Ik trok een streep. Recht voor mijn voeten. Aan de andere kant van de streep stond zij. Voor haar was die streep bedoeld. ‘Niet meer’ , was mijn boodschap. ‘Stop’. De reactie was bekend. Een explosie die zijn weerga niet kende. Niemand reageerde. Behalve mijn vriend. Ook daarop was de reactie als vanouds. De stiltebehandeling werd als een natte, klamme deken over de situatie en over ons gelegd. Zodat een eventueel gesprek gesmoord zou worden in een intense geluidloosheid, even gesloten als een pikdonkere hemel zonder sterrenlicht. Toch sprak ik wel degelijk. Tot gekmakend toe. Over ons, het gezin dat we eens waren, mijn dochter. Over haar leugens tegen mijn dochter. Over ouders voor wie het niet meer achterwege hoefde te blijven, klaarblijkelijk. Over familie van elkaar zijn. Ik ontdekte een kleurige caleidoscoop aan verdraaiingen. Verminkingen van de werkelijkheid. Fabels. Leugens. Allemaal schriftelijk opgedist als waarheid. Want recht in mij
...and thank you for site-seeing!