Welcome to the Luniverse

Je hebt inmiddels tussen de vijftig en de honderd sprongen gemaakt. Met je parachute. Deze dag, waarop er veel sneeuw ligt, de eerste sneeuw van dit jaar, begeef je je met je parachute naar Vliegveld Teuge. Je bent er al veel eerder geweest, daar in Gelderland. Je hebt daar geoefend. Daar vandaan ben je steeds gesprongen. Een instructeur heeft recent nog je parachute op veiligheid gecheckt. Jouw eigen parachute. Deze zomer gekocht. Wat waren je plannen, zaterdag 8 december? Een begin maken met het halen van je brevet? Of een einde maken aan je leven, zoals deze dagen steeds maar weer lijkt te gebeuren op de voorpagina’s van alle kranten? Feit is dat je die zaterdag als een van de laatste parachutisten gesprongen bent uit het vliegtuig dat jou en anderen naar die koude hoogte bracht. Je parachute is niet opengegaan. En je noodparachute ook niet. Jij bent gewoonweg van anderhalve kilometer hoogte naar beneden gevallen. En in een besneeuwd weiland neerg

--> J.kwam. Opgewekt als altijd zat ze eerst met haar pretoogjes op de bank thee te drinken. We bespraken de wereld, het nieuws, en de meest recente gebeurtenissen hier. En ook daar. Vervolgens spraken we de volgende twee uur   in korte, gefragmenteerde gesprekjes. Waarin ze -als altijd- mij hard deed lachen vanwege de rasechte Utrechtse uitspraken die ze deed. Zo bespraken wij hoe je tegen je kind de vrouwelijke genitaliën benoemd. Kordaat meldde J. dat bij hun thuis de term ‘Truus’ in zwang was geweest. Een poos daarna kwam het soms harde werken in en aan een relatie ter sprake. ‘Wat moet je dan?’ sprak ze retorisch en keek me over de rand van haar bril schrander aan. ‘Er nog harder aan trekken?’ ‘Waaraan dan? Aan Truus?’ vroeg ik. Onmiddellijk kwam het antwoord . ‘Nee, trekken doe je aan z’n veter’ . Ze wachtte met een Toon Hermans-achtig gevoel voor timing op mijn harde lach en vervolgde met een ‘ja toch?’-gebaar haar bezigheden. Er kwam