Je hebt het mij nooit gevraagd. Maar ik volgde jou altijd. Waar jij ging, probeerde ik te zijn. Ik zag je bezig. Ik was vaak naast jou. Wij waren graag samen. Maar ik vroeg me in stilte af wanneer er tijd zou zijn voor jou en mij samen. Zonder alle andere meisjes met wie je je amuseerde. Later vroeg ik het jou. Wanneer er tijd zou zijn voor jou en mij samen. Zonder alle andere meisjes met wie je je amuseerde. Je antwoord hield het midden tussen de wens met me te trouwen en de gedachte alleen te moeten zijn. Ergens toen moet iets zich in mij hebben vastgezet. De gedachte dat ik alleen zou kunnen leven. Altijd. Dat wie er ook was en met wie ik ook leven zou, er altijd een plek was om naar terug te keren. Bij mijzelf. Nog steeds volg ik mensen. Kijk ik hoe ze bezig zijn. Ben ik naast ze. Graag met ze samen. Maar ik ben even graag met mijzelf alleen. Niemand heeft het me ooit gevraagd, na jou. En ik heb het later nooit meer iemand gevraagd. Nooit.
...and thank you for site-seeing!