Facebook voert mij mijn eigen herinneringen. Zo ben ik steeds opnieuw maar onverwacht getuige van de conversaties die ik onder mijn eigen berichten had. In enkele gevallen betreft het korte uitwisselingen met V. Elke feed die zo’n herinnering bevat, slaat me onverwacht in het gezicht. Want V. Is er niet meer. Toch zie ik onze grapjes, gedeelde memories, fragmenten van een lange vriendschap: alles op datum en jaartal gesorteerd. Ik herinner mij zo niet alleen het maken van het Facebookbericht en de online gespreksstof die ons dat opleverde. Ik zie dan plotseling alles . Van hoe we elkaar op school ontmoetten en zij me enkele maanden later, staand op straat, onze fietsen tussen onze benen,vertelde wat haar was overkomen. Helemaal tot en met de laatste tijding die ik kreeg aan de telefoon, over haar dood. Ik moest me vasthouden aan mijn aanrecht die dag, zo sloeg de mededeling van haar overlijden in als een bom. Het leek of de bodem onder mijn bestaan werd
...and thank you for site-seeing!