Welcome to the Luniverse

  Praten. Maar niet met mij. Loeren. Maar niks meer zien. Vissen. Maar niks vangen. Dissen. En tevreden zijn met niks. Verhalen ophangen. Maar de waarheid niet spreken. Elkaar liken. Maar niks voelen. Likken. En trappen. Slijmen. En niets slikken. Alles voor de Bühne. Niks voor echt. Poeslief naar buiten. Keihard van binnen. Nooit sorry zeggen. Wel je wonden likken ten overstaan van derden. Zelf aangebrachte strepen rood. Geen bloed in jouw aderen. Geen ziel in je lijf. Koude sneren. Lege woorden. Dode blikken. Oorverdovende stilte in jou. Ik wens je geluk. Je verdient veel liefde. Warmte in je koude hart. Oprechte vrienden. Die zien wie je bent. En waarvan iets te leren valt.

  Er is dit meisje. Klein van stuk, met een gezichtje zo perfect alsof het een schilderij is. Huid van porselein, ogen zwart. Een stem, hees van zacht spreken. Zij verbergt haar gezicht achter haar handen, achter de rand van haar sweater. Schuin achter een stukje capuchon. Zij glijdt onder de dekens als ik dag kom zeggen. Uit beeld wil ze. Steeds maar uit beeld. Tweemaal kwam ze lang logeren. Tweemaal liep ze onmiddellijk daarna weg van het pleeggezin waar ze woont. Zo de donkere nacht in van deze stad. Naar het stationsgebied waar je je goed verstoppen kunt tussen rails en gebouwen. Grijze schaduwen en zwart verdriet. Tegen niemand spreekt ze over wat ze voelt. Maar er moet een samenhang zijn tussen hier logeren en dan daar weglopen. Gisteren vertelde ze er iets over aan Meisje M. Het was een glimp, een inkijkje in een inktzwarte achtergrond. Meteen daarna stuurde ze mij een app waarin ze haar excuus maakt voor dingen die geen sorry verlangen. En waarin ze