Welcome to the Luniverse

In het begin van de twintigste eeuw ontstond de industriële revolutie.  En in haar kielzog hele andere industrieën; de auto-industrie. De entertainment industrie. Die laatste werd vooral groot in Amerika, Land van Onbegrensde Mogelijkheden. Niet alleen aan de Westkust werden theaters en auditoria gebouwd om de massa’s te entertainen . Ook in het  noord-oostelijk gelegen ‘motorcity’ Detroit rezen de vermaakpaleizen als paddenstoelen uit de grond. Grote entertainmentfirma’s en fimstudio’s gaven gespecialiseerde architecten in de jaren twintig opdracht uitzinnige theatergebouwen neer te zetten. Rijk versierd, met torenhoge plafonds en duizelingwekkende mechanieken die decors konden verplaatsen, werden de gebouwen letterlijk en figuurlijk het gezicht van Detroit. Ze straalden grandeur uit. Glorie. Rijdom en extravagantie. Toen de televisie in de jaren zestig haar opwachting maakte en mensen thuis vermaakt konden worden, toen de crisis uitbrak in de jaren z

Op exact de dag dat je kind 33 jaar geleden vermist raakte, hoor je wat er met hem is gebeurd. Je zoon Etan Patz verdween op de eerste dag dat je hem zelfstandig naar de halte van de  schoolbus liet lopen. Vlakbij je huis was dat. En het was een lentedag in New York. Je  zoon was zes jaar. Het zou de laatste dag zijn dat je hem zag, al wist je dat niet toen je hem gedag kuste en trots keek hoe hij uit zicht verdween. Daar liep hij, helemaal zelf. Naar de halte. Hij werd al groot. Nooit kwam hij terug van school. Honderden agenten zochten wekenlang intensief naar je zoon. En nooit meer hoorde je iets van hem. Je liet zijn gezicht op melkpakken drukken. Je zoon, Etan, stond bij miljoenen mensen op de keukentafel. Niemand gaf de politie tussen 1979 en 2012 de gouden tip. 33 jaar lang was je alleen met je hoop. Je stelde je voor dat Etan op een dag terug zou keren. Je verhuisde niet. Je bleef waar je was. Je speurde onwillekeurig elke gezicht a

Dit is de dag dat pedofiel Robert M. achttien jaar met TBS tegen zich hoort eisen wegens het misbruiken van 87 zeer jonge kinderen. Het aanhoren van het vonnis zorgde voor consternatie. M. liet de rechtbank tijdens het uitspreken van het vonnis schrikken toen hij water naar rechter Frans Bauduin gooide, nadat die oordeelde dat zijn spijtbetuiging geen strafvermindering oplevert.   "Wat een onzin!" , zo schreeuwde M.   De rechter reageerde niet en ging door met het voorlezen van het vonnis. Bij het uitspreken van het vonnis bleef de verdachte door de rechter heen roepen. Robert M. schreeuwde onder andere dat de rechter zijn mond moest houden. Op enig moment zei de voorzitter: ''Houdt u uw mond nu?'' M. repliceerde dat de rechter zelf zijn mond moest houden. En beet een parketpolitieman toe dat deze hem niet moest aanraken. Vreemde uitspraken voor een man die onmondige kinderen aanraakte.  Op manieren waar je maar beter niet aan kunt

Een arts leerde me het universum te vragen wat je nodig hebt. Te bidden, zo je wilt. Hij was een eerlijke man. Maar niet helemaal eerlijk. Een lover leerde mij  de kunst  helemaal bij iemand naar binnen te kijken. Hij was adembenemend mooi. Toch was hijzelf een oneerlijk mens. Een moeder bracht mij respect en ontzag voor de natuur bij. Ze deed haar uiterste best. Maar ze was een gebroken vrouw. Een vriendin wees me er op, dat ik het aan de vriendschap verplicht was alles met haar te delen. Ze deelde alles met mij. Ik wilde haar niets vertellen. Een leraar leerde ons niets. Ook niet toen ik er specifiek om vroeg. Het was een tactiek, zei hij. Hij leek een onzeker mens. Iemand zei dat hij me onvoorwaardelijke liefde zou leren kennen. Hij verbrak meerdere malen zijn belofte. Hij hield veel van mij. Hij was een onvolkomen mens. Ik heb tegen veel mensen gezegd dat ik van ze hield. Ik hield ook van ze. Ik hou nog steeds van ze. Toch zie ik ze nie

In het plaatsje H. op de Bible Belt in het Oosten van ons land woont een grote vrouw met een evengrote boezem. In H. zeggen ze de dingen anders dan in de Randstad- een streek in ons land door de lokale bewoners overigens eufemistisch en met enige minzaamheid aangeduid als   'Het Westen'. In H. zeggen ze 'MRI-schen' in plaats van MRI-scan. En ze zeggen 'donders mooi' als ze 'tof' bedoelen. Ook zeggen ze 'uut' in plaats van 'uit'. En 'slikk'n' in plaats van 'slikken'. En 'donder' als ze 'verdomd' bedoelen. Kortom.  Je ziet heel die vrouw zo voor je. Kamerbrede boezem en al. Henny heet ze. Smoezelig is ze. En uitbaatster van een friettent. 'Henny Snackbar' is dan ook haar bijnaam in H. En op een dag als deze, waarop heel Nederland wacht op Groots Onweer, deed Henny Snackbar eens de volgende historische uitspraak: 'Kiek, ut bliksemt! Ja, donder!!!'

Gister dacht ik na over de polemiek in Nederland, deze dagen. Over wie we zouden moeten herdenken, vanavond op 20 uur precies. Ik dacht aan de door mij gelezen dagboeken, brieven-naar-huis, berichten, verslagen van burgers en soldaten uit Nederland, Duitsland, Engeland en Amerika die bij de Tweede Wereldoorlog betrokken raakten. Aan al dat universele persoonlijke lijden, dat sprak uit al die handgeschreven teksten. Ik herinnerde mij de twee bejaarde oud SS-ers die ik geïnterviewd had. Die vanaf hun zestiende jaar gedrild waren te dienen in de door Hitler grondig opgezette oorlogsmachine: eerst hersenspoelen, dan doden, al wat leeft. Gister dacht ik; we moeten iedereen herdenken die slachtoffer werd van een oorlog. Van de Tweede Wereldoorlog. Dus ook de Duitse mannen die als hele jonge jongens als vee die oorlog in werden gedreven en eveneens de hel op aarde meemaakten. Toen zag ik gisteravond op tv de documentaire ‘De Vijfde Dag’. Onderzoeker Maurice de Hond gaat