Meisje M. zat onder de tafel in de ruimte die als huiskamer dient voor alle dementerende mannen en vooral vrouwen. Haar oma at met dichte ogen een boterham met kaas. Het was half tien in de ochtend. Niemand zei wat. Meisje M. trok voorzichtig aan de broekspijp van haar oma. ‘Auw!’ riep die vervolgens heel hard. Zonder erbij te lachen, Het was welgemeend. Het kwam uit de grond van haar hart Niemand keek ervan op. Vanonder de tafel keek meisje M. naar mij. Ze zag er rustig uit. De flamencojurk die ze vanochtend aan wilde, lag als een rood met zwart gestippelde bloem rond haar benen op de parketvloer. Nogmaals zag ik het kleine handje naar de broekspijp van oma reiken. Twee kleine rukjes volgden. De hele snuit van meisje M stond op lente, zomer. ‘Auw!’riep oma, nog veel harder nu. ‘Hé, hou eens op met je schoenen tegen mijn benen te schoppen!’ En er volgde een scheldwoord. Ik zei tegen mijn moeder dat ik niet wilde dat ze mijn dochter uitschol
...and thank you for site-seeing!