Op de hocker hier
liggen oude plaatjes in zachte pasteltinten uit de sixties.
Afbeeldingen zijn
het, van Brigitte Bardot, The Blue Diamonds en Willeke Alberti, godbetert.
Ze liggen er al weken
en Meisje M. spreidt ze regelmatig uit, naast het stapeltje foto's van alle
poezen, mijn zus, mijn vader, zijzelf, en ikzelf.
Van de week kreeg
Willeke Alberti ineens warme belangstelling van Meisje M.
'Mama, wie is dat?'
Ik zei: 'Die mevrouw
kan heel mooi zingen. Wil je een liedje van die mevrouw horen? Het is heel
mooi. Kom maar'
Meisje M. klom op
schoot en ik zocht op You Tube naar 'Telkens Weer'.
Daar stond ze,
Willeke.
Ergens in de jaren
negentig, goud-gelokt in een zwart fluwelen jurk voor een statige concertzaal.
Het orkest zwol aan.
Meisje M. zat
doodstil en aandachtig te luisteren, op mijn schoot.
Willeke zong
ingetogen zoals alleen Willeke dat kan.
En de mama van meisje
M. vocht alweer tegen al die tranen.
Reacties
Een reactie posten