Mijn vader liet mij een door hem geschreven
tekst lezen over de uitgestelde rouw waarin hij zich bevindt nu mijn moeder in
een verzorgingshuis wordt verpleegd.
Ik spreek hem bijna dagelijks.
Toch kende
ik niet de reikwijdte van zijn verdriet.
Het brak mijn hart.
Ik huilde.
Ik was nog niet eens aan mijn ontbijt
begonnen, en ik zat te huilen in de stilte van mijn huis.
Verdriet om verlies is universeel.
Maar het
meeste ervan vindt plaats net buiten ons gezichtsveld, in de afzondering van je
huis, je hoofd, je hart.
Reacties
Een reactie posten