Doorgaan naar hoofdcontent

Grijs.


Hoe knellend een band tussen moeder en dochter kan zijn vertelt de  documentaire Grey Gardens ( 1975) , gemaakt door de broers Albert en David Maysles.
Hun fascinerende film laat het excentrieke, bizarre leven zien van de tante en nicht van Jacqueline Kennedy.   
Deze moeder en dochter zijn veroordeeld tot elkaar. 
Hun namen zijn zelfs gelijk: beiden heten Edith Bouvier Beale.   
Hun toepasselijke bijnamen: Big Edie en Little Edie.
De ‘Edies’ leven in Grey Gardens, hun totaal vervallen landgoed in The Hamptons. 
Vanwege de erbarmelijke staat van het huis werden ze met uitzetting bedreigd. 
De documentaire toont de wasberen, tientallen katten, het rondslingerende vuilnis, de gebroken ruiten en de vlooien te midden waarvan de dames al jaren leven. 
De Edies wonen voornamelijk in hun slaapkamer, de wilde   -en de huis- dieren doen hun behoefte achter een groot schilderij, de dames overleven voornamelijk op ijs dat ze met een oude lepel zo uit de kartonnetjes eten.
Uitzetting uit hun huis wordt voorkomen door Jackie Kennedy die Grey Gardens liet opknappen en de dames onderhield tot de dood van Big Edie in 1976.
Hun leven was niet altijd zo als getoond in de schokkende documentaire.
 Little Edie-een ongewone schoonheid- had een acteercarrière in New York tot ze voor haar moeder ging zorgen. 
Haar idee was terug te keren naar de grote stad, maar haar moeder heeft haar nooit meer laten gaan.
De dames leefden samen in een ijzeren houdgreep van  verwijten, (zelf-)haat, onuitgesproken verdriet en strijd.
Het vreemdste van alles is de  uitzinng flamboyante kledingstijl van vooral Little Edie. 
Tussen alle verval, rotzooi en diepe armoede slaagt ze erin er stijlvol, modieus en adembenemend fashion-forward uit te zien.
Ze draagt altijd een grote shawl onder haar prachtige gezicht geknoopt en draagt zelfgemaakte exotische uitziende jurken en tunieken van badpakken, tafelkleden, lappen.
Grey Gardens is een veelzijdig, schokkend portret. 
Dat van aftakeling en verval. 
Dat van mensen op de rand van een psychiatrische ziekte. 
Dat van een dochter met veel potentie die zichzelf weerhoudt de wereld in te gaan. 
Dat van een moeder en een dochter die elkaar in een zieke greep van liefde houden.
Het verhaal uit de documentaire is verfilmd in 2009 met Drew Barrymore en een steengoeie Jessica Lange.
Gaat dat zien.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Echec

    Je leugens liggen nu op straat. Als de zon schijnt, worden ze hel verlicht. Regent het, dan worden ze slijmerig, als mos of alg. Niet alleen ik hoorde je leugens opnieuw. Hij hoorde het ook. Toch schaamde je je nergens voor. Geen enkele vraag heb je beantwoord. Geen enkele. Noch die van hem, noch die van mij. Je haalde letterlijk steeds je schouders op en liet drie zinnen rouleren: -daar heb ik al een keer iets over gezegd -ik heb geen zin om erover te praten -daar weet ik niets meer van. De armzalige munitie van een leugenaar. Die een schot hagel lost. Maar geen doel treft. Toen ik je lang aankeek, deed je er alles aan om mijn blik te ontwijken. Je nam slok na slok van je als stevig houvast meegebrachte fles water. Dorst had je niet. Grip had je nodig. Op jouw glibberige pad dat onvermijdelijk naar beneden leidde. Tegen al je verwachtingen in. Tegen al je duistere verachting in. Je waterfles was je schraag. Hij hielp je niet. Want o
Een reactie posten
Meer lezen

Vrij.

    Zoals je een gewonde duif zou optillen, Met alle voorzichtigheid die van je zachte handen een schep maakt. Zodat je zien zou waar de wond zit. Geronnen bloed, de witte botten zichtbaar in de rauwe wond. Zo. Zo zal het zijn als de schade schande wordt. Wanneer de schade tot schande wordt gemaakt. Die wond: een rotte plek in je ziel. Schuldenaar van de zonden van de anderen.   Zoals je mond wolkjes maakt op koude sneeuwdagen Wolkenadem door de vochtige kilte. Zo ijl ben je zelf geweest, onstoffelijk. Een schim van jezelf. Een gedaante, een droombeeld wellicht. Zo. Zo zal het zijn als de waarheid werkelijkheid wordt. En het getij van gevoel door je heen slaat als razend. Raakbaar word je. In plaats van onaanraakbaar. Je bent de duif die opgepakt wordt. Wiens wonden verzorgd worden. Al die gebroken botten heel. En de bestraffing. En de vergelding. Ze zullen met elke klapwiek van genezen vleugels verdwijnen.   Zo zal het zij
Een reactie posten
Meer lezen

Reptiel.

  Voor de aangekondigde dood klopt hij op de deur. Treedt binnen en neemt een stoel. Je hoeft hem niets te vragen. Hij legt zijn warme arm om je heen, kijkt je diep in je ogen en betuigt alvast zijn medeleven. Zijn hese stem maakt hem geloofwaardig. De weken daarna is hij steeds in de buurt. Als een schaduw lijkt hij jou te volgen. Het is of hij je observeert vanuit zijn comfortabele positie op die stoel in jouw woning. Terloops vraagt hij naar de dingen die zullen achterblijven. Het horloge. De klok. Het schilderij. Hij zal thee voor je maken in jouw eigen huis. Het weekend daarna komt hij weer. Tot en met de dood blijft hij komen. Zijn handen op de tafel gelegd. Werkeloos. De vingers spelend met een van de vele sigaretten die hij rookt. Zijn ogen ontwijken de jouwe. Je hoeft hem niets te vragen. Na een onaangekondigde dood is hij de eerste die op de deur klopt. Zwijgend veegt hij zijn voeten op jouw mat. Hij zal ruiken naar rotte herfstbladeren, regen
Een reactie posten
Meer lezen