Doorgaan naar hoofdcontent

Grijs.


Hoe knellend een band tussen moeder en dochter kan zijn vertelt de  documentaire Grey Gardens ( 1975) , gemaakt door de broers Albert en David Maysles.
Hun fascinerende film laat het excentrieke, bizarre leven zien van de tante en nicht van Jacqueline Kennedy.   
Deze moeder en dochter zijn veroordeeld tot elkaar. 
Hun namen zijn zelfs gelijk: beiden heten Edith Bouvier Beale.   
Hun toepasselijke bijnamen: Big Edie en Little Edie.
De ‘Edies’ leven in Grey Gardens, hun totaal vervallen landgoed in The Hamptons. 
Vanwege de erbarmelijke staat van het huis werden ze met uitzetting bedreigd. 
De documentaire toont de wasberen, tientallen katten, het rondslingerende vuilnis, de gebroken ruiten en de vlooien te midden waarvan de dames al jaren leven. 
De Edies wonen voornamelijk in hun slaapkamer, de wilde   -en de huis- dieren doen hun behoefte achter een groot schilderij, de dames overleven voornamelijk op ijs dat ze met een oude lepel zo uit de kartonnetjes eten.
Uitzetting uit hun huis wordt voorkomen door Jackie Kennedy die Grey Gardens liet opknappen en de dames onderhield tot de dood van Big Edie in 1976.
Hun leven was niet altijd zo als getoond in de schokkende documentaire.
 Little Edie-een ongewone schoonheid- had een acteercarrière in New York tot ze voor haar moeder ging zorgen. 
Haar idee was terug te keren naar de grote stad, maar haar moeder heeft haar nooit meer laten gaan.
De dames leefden samen in een ijzeren houdgreep van  verwijten, (zelf-)haat, onuitgesproken verdriet en strijd.
Het vreemdste van alles is de  uitzinng flamboyante kledingstijl van vooral Little Edie. 
Tussen alle verval, rotzooi en diepe armoede slaagt ze erin er stijlvol, modieus en adembenemend fashion-forward uit te zien.
Ze draagt altijd een grote shawl onder haar prachtige gezicht geknoopt en draagt zelfgemaakte exotische uitziende jurken en tunieken van badpakken, tafelkleden, lappen.
Grey Gardens is een veelzijdig, schokkend portret. 
Dat van aftakeling en verval. 
Dat van mensen op de rand van een psychiatrische ziekte. 
Dat van een dochter met veel potentie die zichzelf weerhoudt de wereld in te gaan. 
Dat van een moeder en een dochter die elkaar in een zieke greep van liefde houden.
Het verhaal uit de documentaire is verfilmd in 2009 met Drew Barrymore en een steengoeie Jessica Lange.
Gaat dat zien.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen