Doorgaan naar hoofdcontent

Betalen.


Voormalig zanger van de Bee Gees, Robin Gibb, heeft al anderhalf jaar kanker.
In zijn darmen en lever.
De altijd al magere, bleke Gibb ziet er zo mogelijk slechter uit dan ooit.
Het gevecht tegen de ziekte is niet het enige dat hem overkwam.
In 1980 verloor hij namelijk zijn jongere broertje en in 2003 overleed zijn tweelingbroer.
Een definitief einde aan de Bee Gees.
Maar Robin Gibb leeft.
Nog steeds.
Een feit dat hij alleen kan bevatten als hij gelooft in iets groters dan hijzelf.
In een recent interview stelt Gibb: "Hoewel we er altijd heel hard voor hebben gewerkt, denk ik soms dat dit de prijs is die ik moet betalen voor al het succes dat we met de Bee Gees hebben gehad."
Prachtig voorbeeld van het aloude Memento Mori, dat het Christendom haar schaapjes eeuwenlang heeft ingewreven.
Niets komt voor niets.
Een oog voor een oog, een tand voor een tand.
Maar er is helemaal geen prijs die we betalen.
Er is geen Alziend Oog.
Er bestaat geen spreekwoordelijk Boek van Sinterklaas waarin onze goede en onze slechte daden bij worden gehouden in een rekening, waarvan aan het eind van het jaar de balans wordt opgemaakt.
Wij leven.
Wij zijn domweg allemaal in leven.
En het enige waarvan je echt zeker bent in je leven, is dat je op een gegeven moment dood zult gaan.
Robin Gibb en zijn broers hadden een groot talent.
En het bezitten van een gave kan voelen als een last, een te betalen schuld.
Een kado van iets Groters dan Jijzelf.
Waarmee je zorgvuldig dient om te gaan.
Omdat er anders een straf op staat.
Misschien luistert Robin Gibb nu en dan eens naar de liedjes waarmee hij en zijn broers wereldberoemd zijn geworden.
En misschien is er iemand die die ernstig zieke man zegt, dat het meer dan goed was.
Dat God- als die al zou bestaan- goedkeurend geluisterd zou hebben naar de driestemmige samenzang in How Deep Is You Love.
En geglimlacht zou hebben.
Beste Robin Gibb; er is geen God die op deze gouden kleurenregen neerkijkt.
Dit is het.
Dit prachtige leven.
Je hebt je stinkende best gedaan.
Ga door!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Cantat, Rady, Trintignant.

    Waar was jij de avond van 26 juli 2003? Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten. Ik weet ook waar de Franse actrice   Marie Trintignant was, die avond.  Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar. Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band   Noir Désir.  Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant. Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezig...
Een reactie posten
Meer lezen

Duw het.

  Elke keer als ik die clip zie, sta ik denkbeeldig onmiddellijk in die geweldige discotheek onder het Stadhuis in Utrecht. Het is het begin van de jaren negentig. En Salt-N-Pepa hebben het nummer ‘Tramp’ uitgebracht, enkele jaren ervoor. De hiphopgroep, die uit drie meiden bestaat, krijgt echter wereldwijd succes met de B-kant van 'Tramp’. Deze hit ‘Push it’ is een van de eerste hiphopbeats die ik in Fellini hoorde. In die nachtclub waren veel eerste keren voor mij. Niet alleen werd er op donderdagavonden geweldige salsa- en latinmuziek gedraaid. Ook hoorde ik er de definitieve overgang van disco, soul en funk naar hip hop. En later naar electrobeats als trance en hard-bop, vervolgens ten slotte naar house.  Deze jaren, zo  bleek later, waren een snijpunt in de tijd waarin mode en muziek definitief veranderden. Drie avonden per week was ik in Fellini te vinden. Soms met een grote groep vrienden, soms met vriendinnen, bij gelegenheid alleen. Net als nu was ik ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dodenherdenking

    Onder een wolkenhemel waar de avondzon doorheen piepte terwijl het soms zachtjes motregende, was daar de Dodenherdenking. In het Walkart-park speelde het Koninklijk Zeister Harmonie Muziekgezelschap prachtige koralen. De burgemeester sprak een menigte mensen toe. Er waren jongeren die samen stonden. Gezinnen of moeders met grote en kleine kinderen. Ouderen, sommigen zeer slecht ter been die onder de grote kastanjes stilstonden. Boven alle hoofden was het enige geluid dat hoorbaar was in de diepe stilte, het gekwetter van de levendige groep knalgroene papegaaien. Die tussen de ruisende kruinen van de bomen hoog in de lucht dansten. Na de diepe, lange stilte werden kransen gelegd bij het Monument Voor De Gevallen.   Waarna de tocht ging naar het Joods Monument met daarop de 153 namen van Joodse Zeistenaren die omkwamen als gevolg van de Holocaust. De kranslegging eindigde bij het Indië Monument, daar geplaatst...
Een reactie posten
Meer lezen