Welcome to the Luniverse

  Je hele leven ophangen aan een man is nooit verstandig. Hem álles laten regelen, van je huis tot de administratie, is helemaal niet slim. Zo vertelt in elk geval het verhaal van ex-Luv zangeres José Hoebee. Afgelopen   juni overleed haar man. Plots bleek na diens dood, dat er niets geregeld was. Sterker nog; de zangeres die met Luv al meer dan dertig jaar met onregelmatige tussenpozen aan de weg timmert, twee grote hits scoorde en enkele jaren geleden voor een realitysoap nog een vorstelijke gage opstreek, bleek geen rooie cent te hebben. Daarnaast was echtgenoot Will Hoebee ook niet onbemiddeld.  De muziekproducer werkte samen met artiesten als Benny Neyman, Saskia & Serge en Nana Mouskouri. Over de reden van het voor haar zo onverwachte faillissement zwijgt de kersverse weduwe. Maar de financiële nood bleek na de dood van haar man zo acuut en zo extreem, dat ze per direct hun woning in het Belgische Lommel moest verlaten. Clueless was José over de

  Het was fascinerend te zien. De gelijkenis tussen de ene vrouw en de andere . De eerste was een bedrogen prinses aan het Britse hof die zich in 1995 liet interviewen door de BBC. En uit de school klapte over haar prins-gemaal die er een flinke slippert op na hield. Met de vrouw met wie hij uiteindelijk trouwen zou. De tweede dame   gaf gister een interview aan de ongekroonde koning van de roddeljournalistiek, Evert Santegoeds. Zij was lang onder deel van de showbizz royalty dankzij haar huwelijk met een voetballer die zijn laatste doelpunt jaren terug maakte Estelle Gullit-Cruijff had heel goed naar het interview met Princess Diana gekeken, zo leek het. Het hoofd schuin. De wenkbrauwen in een permanente frons die smart en verdriet uitbeeldden. Praten met zachte stem. Ogenschijnlijk zoeken naar de juiste woorden om al dat bedrog, al dat verdriet mee uit te drukken. Smartelijk liet Estelle aan Santegoeds zelfs in en letterlijke quote van Diana weten

  Ikzelf ben niet vrij van daden die het daglicht niet verdragen kunnen. En voor zover ik weet, ben ik altijd gestraft voor wat ik verkeerd deed. Door de wet. Mijn ouders. Het lot. Niet iedereen krijgt zijn verdiende loon. Hoe hoger je geplaatst bent, hoe groter de kans dat je de dans ontspringt, zo lijkt het soms. Gister maakte het ANP het volgende bekend. Drie Amerikaanse militairen die zich lieten filmen terwijl zij op dode Afghanen plasten, worden niet berecht. De zaak wordt afgedaan met een disciplinaire sanctie, zoals een reprimande, degradatie of de inhouding van een deel van de soldij. Nadere bijzonderheden zijn niet bekendgemaakt, evenmin als de identiteit van de daders. President Hamid Karzai van Afghanistan noemde het gedrag van de plassende militairen ''onmenselijk'' en eiste een openbaar proces. Volgens de onderzoekers was het incident onder meer te wijten aan een gebrek van vertrouwen tussen Afghanen en Amerikanen. De dad

Ik schat deze foto in op eind jaren veertig, begin jaren vijftig. Mannen en vrouwen roken. De vrouw links is lichtend voorbeeld van de - haast letterlijke -positie die vrouwen begonnen in te nemen. Naast mannen. Net als de mannen. Daar zitten ze. Ontspannen, buiten, pauzerend. Het is warm, zijn mouwen zijn opgerold, haar topje is bloot. De man in het midden leunt enerzijds naar de vrouw rechts, die breit en een braver imago lijkt te hebben dan de vrouw met de Dietrich-broek links. Toch neigt zijn ene been en de voet naar juist die laatste dame. Het was de tijd van de Koude Oorlog, meer vrijheid voor vrouwen, de opkomst van zwarte muziek. Rassenscheiding.  De Ku Klux Klan. De tijd dat sommige mannen hun vrouwen nog sloegen en buren en omstanders dat normaal leken te vinden. Waarin gewed werd op paarden. En vrouwen thuis bleven als er eenmaal kinderen waren. Het was Amerika.  Waar een biertje 20 dollarcent kostte.  En een drankje of een ijsje luisterde naar p

Voor er computers en digitale klokken waren, had je op je studentenkamer hooguit een horloge en een wekker. En vrijwel zeker een platenspeler. Met een naald, die een baard van stof had. Dankzij deze combinatie – studentenkamer, geen zicht op tijd, platen- kon je je echt helemaal verliezen in muziek. Kon je je totaal, tijdloos verliezen in muziek. Je zette de platenspeler aan. Hoorde die doffe static door je boxen. Zette geconcentreerd, het hoofd scheef, de naald in de groef. En daar kwam het. Eerst poosje een dof tikken en krassen En dan: de muziek. Die vanzelf naar zijn einde liep, van de eerste tot de laatste groef. Richting het label dat het hart van die elpee vormde. Waar het geheel weer eindigde in een oneindig gruizig rondjes draaiend.  Tot je de naald opgetild had en in zijn houder had teruggeplaatst. Gister zag ik op YouTube de ‘clip’ horend bij het nummer van Sister Sledge. He’s The Greatest Dancer. Het filmpje bestaat uit niets m

  Het was nog vroeg. Zo vroeg, dat de zon nevelig door zachte sluierbewolking scheen. Eerst liepen meisje M. en ik naar de brievenbus. Ik tilde haar op en zij stopte de kaart in de juiste gleuf. Grote vreugde bij het definitief uit beeld glijden van de post. Via de singel en de brug over het water liepen we naar de lavendeltuin. Meisje M. stapte op het laagste punt van het muurtje dat het  paarsbebloeide veld omzoomde. Ze begon te lopen. Ik mocht haar handje niet vasthouden. Ze kon het al zelf, nu ze net drie jaar was. Het muurtje liep langzaam omhoog. Deze winter waren we met het spelletje begonnen. Toen we ontdekten dat op vier van de hoogste punten op die muur onze gezichten precies op ooghoogte waren. En ze mij dan zonder op haar tenen te hoeven staan een zoen kon geven. Om de zoveel meter stopten we. Op stukjes muur waarvan we heus wel wisten dat een zoen geven niet mogelijk was. Omdat ik moest bukken. Of zij mijn navel zou kussen. D

  Dat ik met regelmaat aan de naderende dood van mijn moeder denk is logisch. Ze is ziek. Hoe lang het nog duurt, haar afstand van hier naar daar, dat weet niemand. Het geeft ook niet. Ik denk er aan. Aan het moment van definitief afscheid nemen. Omdat ik niet weet wat ik zeggen moet, tegen mijn moeder, nu en zélfs dan , bedacht ik me een lied. Er is een lied, dat ik haar meegeven wil, die laatste reis. Gezongen door een Limburger, een beetje van daar waar zij vandaan komt. Een man die zingt met een rauwe, brekende stem. Altijd als ik dat lied hoor, denk ik aan het leven van mijn moeder. En huil ik heel even. Vanmorgen stond meisje M. op haar kruk aan het aanrecht. Ik maakte haar haartjes vochtig en terwijl we praatten, luisterden we naar een lied. Een ander lied. Van Ramses Shaffy. De tekst ervan paste niet bij het leven van mijn moeder. Helemaal niet, eigenlijk. Wel hoorde het heel erg bij haar ziekte. Ik vlocht die zachte kinderhaar

  De waarheid verdraaien komt vaak voor. Keihard liegen ook. Defensie staat er om bekend. Regelmatig laat dit- als een bastion bewaakte- ministerie een perscommuniqué uitgaan. Waarin onjuistheden staan. Aantoonbare onjuistheden. Maar je moet van zeer goede huize komen, wil je het gelijk wat je hebt , ook krijgen. Als het om Defensie gaat. Vorige week is, na een jarenlange speurtocht, op de voormalige Nederlandse legerbasis in Srebrenica een vergeten noodgraf gevonden. Met daarin vijf lichamen. Het gaat om vier volwassenen en een baby. De slachtoffers zijn daar -vlak voor de val van de Moslimenclave in 1995- begraven door Nederlandse militairen. Die hadden hun handen vol aan de doodsbange moslims die op de vlucht voor de Serviërs hun toevlucht hadden gezocht bij Dutchbat-kamp. Het had weinig zin; mensen stierven door gebrek aan voedsel, water en medicijnen. Vijf van hen, een oudere vrouw, een meisje, twee oudere mannen en een baby werden dan ook

  Toen ik zelf als twintiger en dertiger U. onveilig maakte, deed het mannelijk gezelschap waarmee ik ging stappen de vreemdste dingen. Wanneer ze uitgelaten en dronken waren, klommen ze in bomen, versleepten dranghekken, grepen regenpijpen en probeerden een gevel te bestormen. Alles lachend. Om alles lachend. Deze week werd op een vroege dinsdagochtend het lichaam van een 27-jarige student uit het water van de Oudegracht gehaald. Hij werd enkele dagen vermist. Op die dinsdagmorgen was hij van de bodem van de gracht, waar hij na een onfortuinlijke val terecht was gekomen, eindelijk omhoog gekomen. Omstanders zagen hem drijven, een meter of honderd van de plek waar hij te water was geraakt, dagen daarvoor. Stijn, was zijn naam. En ergens, het afgelopen weekend, was hij gaan stappen. Veel gedronken. Teveel. ’s Nachts is hij langs de achtergevel van zijn aan de gracht gelegen woning omhoog geklommen. Sleutel vergeten? Niemand weet het. Niemand wa

  Artiesten die de wereldtop bereiken, arriveren in  Het Land Van Onbegrensde Mogelijkheden. Tonnen kostende videoclips kunnen worden geproduceerd om hits te maken van singles die uitkomen. Stylisten en visagisten maken van het talent Een Ster. Alles dat niet past binnen het imago wordt gepolijst, geschuurd, geschaafd tot alleen imago overblijft.  Dat van de popster. Als je zo’n succes hebt, heb je alles gewonnen. Zou je denken. You Tube vertelt een ander verhaal. Daar kun je zoeken naar De Gearriveerden , nog voor ze gearriveerd zijn. Ze spelen uitsluitend live.  En alsof hun leven ervan afhangt.  In kleine zaaltjes, met een publiek dat voorloper was: de ster herkend had, nog voor de wereld haar zou stelen. You Tube toont Amy Winehouse die 'Rehab' zingt, helemaal aan het begin van die weg naar beneden. De ogen groot en dan al -net als later- gevuld met een zekere angst wanneer ze het publiek aankijkt. Het lichaam niet graatmager maar ro