Liggend in bed, haar hoofd op het kussen dat ze als kleutertje kreeg en waarvan ze nog geen afscheid wil nemen, keek ze me aan met ogen waarin plotseling een donkere schaduw gleed. Ze kneep in mijn hand en draaide haar gezicht in de sloop. Ik wist wat er ging komen. Met een beverig stemmetje zei ze; 'Ik mis opa en oma zo erg'. Ik pakte haar hoofd in mijn handen en boog me over haar heen. Kuste haar voorhoofd. En nog een keer. 'Ja' zei ik zacht in haar haren. 'Ik mis opa en oma ook heel erg'. Ze richtte zich op. Kwam onder het dekbed vandaan en drukte haar bovenlijf tegen me aan. Zo, met haar armen om mijn nek en haar lijf tegen me aan zaten we even in de stilte van haar kamertje. 'We zijn ze kwijt', sprak ze toen zacht. Als een lans sneed het verdriet door mijn lijf. 'Ja' zei ik opnieuw. 'Dat is zo. We zijn ze kwijt, meisje. Ze zijn voor altijd weg'. 'En dat vind ik juist zo erg ', zei ze. We spraken over het naderende bezoek
...and thank you for site-seeing!