Hij lag op het asfalt en zag eruit alsof hij sliep. Zijn ene hand onder zijn hoofd, zijn andere ontspannen voor zich op de groezelige straat. Van onder hem, als was het een vreemdsoortige vlag die waarschuwend omhoog stak, kwam de steel van een tennisracket uit de rugzak die nog op zijn rug gegespt zat. Ik zag het toen ik weg wilde rijden vanuit een parkeervak aan de linkerkant van de straat. Ik zag hem in spiegelbeeld. Het duurde even voor mijn hersens het beeld dat ik zag vertaalden. Toen ik in het bergje op het asfalt een mens herkende, startte ik acuut mijn handelingen. Ik zette de motor af, stapte uit. Rende naar de liggende figuur op de weg. Ik knielde op het asfalt en legde een hand op de rug van de man met grijs haar. Ik sprak tegen hem. Maar hij leek diep in slaap. Zijn ogen waren dicht. Maar niet helemaal. Door een kiertje zag ik zijn ogen, die zwart leken en als in een halfslaap staarden. Net als toen, mijn vader. Wind waaide door zijn grijze kor
...and thank you for site-seeing!