Welcome to the Luniverse

  Dat je in Amerika juridisch gezien een geschil kunt winnen op wel zeer eenvoudige wijze, bewijst het volgende verhaal. Robert Randolph schreef een boek. Daarin stelde hij dat acteur John Travolta seks had met mannen, onder wie hijzelf.  Travolta en zijn advocaat reageerden met een brief waarin stond dat de auteur mentaal niet in orde is. Waarop de schrijver een rechtszaak tegen hen aanspande. Een rechter veegde de hele rechtszaak gister echter van tafel. Hij oordeelde dat de brief een rechtmatig onderdeel was van een juridisch conflict. En daardoor is beschermd door de Amerikaanse grondwet. Klaar is Kees. Al jaren wordt gefluisterd dat Travolta homoseksueel is.  De afgelopen tijd werd de Saturday Night Fever-acteur, die is getrouwd met Kelly Preston, door meerdere mannen beschuldigd van aanranding. Nu blijkt dat slechts het schrijven van een brief, met daarin een niet met feiten gestaafde verklaring van geestelijke gestoordheid, een argument is een r

  De dood maakt geen verschil. Hij pakt wie hij wil. Eergisteren de vader van iemand zeer dichtbij. Eigenlijk mijn tweede ‘zussie’. Ook al heb ik er in het echt maar één. De dood vraagt niks. Niet of je er klaar voor bent. Niet of hij wachten zal. Eerder komen moet. Je nog sparen wil. Niks. Wees er maar klaar voor. Voor de dood. Want de dood neemt vaders af van dochters. Ook vaders die nooit wisten hoe vader te zijn. En die hun kind na de dood achterlaten met duizend onbeantwoorde vragen. De dood grijpt moeders van hele kleine kinderen. Die heel goed weten hoe moeder te zijn. En die hun kind na de dood achterlaten met duizend onbeantwoorde vragen. Wees er maar klaar voor. De dood vertelt niks. Niet wanneer hij komt. Niet of hij nog wachten zal. Mededogen is wat we nodig hebben. Voor de mensen die stierven nog voor hun leven af was. Nog voor ze wisten wat mens-zijn was. Erger nog; nét voor ze wisten wat mens-zijn was. Meded

  Eens, in een land, hier heel ver vandaan, interviewde ik maandelijks voor tijdschrift Elegance acteurs, schrijvers, politici, choreografen, beeldend kunstenaars, regisseurs. Op een dag reisde ik met de vrouw van schrijver A.F.Th. Van der Heijden af naar Houthem in Limburg. Ik zou de schrijver en zijn echtgenote daar simultaan interviewen over hun relatie, zijn schrijverschap, haar debuutroman. Hun dynamiek. Mirjam Rotenstreich en ik kenden elkaar nog niet. We hadden elkaar nooit gezien. Toch bood ze me een lift aan zodat ik de lange reis niet per trein maar met haar -in haar ge-airconditionede auto- kon maken. Naar de plek waar haar man zich wekenlang opsloot van de buitenwereld, van vrouw en kind om zich aan zijn monomane schrijverschap te kunnen wijden. Rotenstreich –klein en frêle van stuk- chauffeerde de grote auto door het vrijdagse verkeer. We praatten aan een stuk door, van Amsterdam tot in die laarspunt van Nederland. Wat ik me vooral herinne

Het viel niet mee. Vanwege je eerste les Peuters Dansen Op Muziek vroeg uit je middagslaap worden gehaald. Dan buiten vanwege je slaperigheid struikelen en hard vallen. En nóg harder huilen. Achterop de fiets een beetje bijtrekken, en, eenmaal bijgetrokken, op de dansschool geconfronteerd te worden met meisjes die net zo adorable zijn als jijzelf. En dan niet één zo’n meisje. Nee. Wel acht van zulks. Het was teveel. Meisje M. posteerde zich de hele proefles op de schoot van moeder en was niet tot dansen te bewegen. Terwijl ze thuis niet anders doet. Het terrasje erna was al een beter idee. Twéé koekjes bij de chocolademelk van de aardige ober.  En grapjes met je moeder. Toen nog een mooi touwtje gevonden een stukje uit wandelen gegaan. Hier en daar een winkel in. En dan buiten -als meisje M. zijnde- zomaar om niets voor een etalage een driftaanval krijgen. En dat je moeder je dan binnen een minuut de keus geeft;  stoppen met schreeuwen en zeure