Het viel niet mee.
Vanwege je eerste les
Peuters Dansen Op Muziek vroeg uit je middagslaap worden gehaald.
Dan buiten vanwege je
slaperigheid struikelen en hard vallen.
En nóg harder huilen.
Achterop de fiets een
beetje bijtrekken, en, eenmaal bijgetrokken, op de dansschool geconfronteerd te
worden met meisjes die net zo adorable zijn als jijzelf.
En dan niet één zo’n
meisje.
Nee.
Wel acht van zulks.
Het was teveel.
Meisje M. posteerde
zich de hele proefles op de schoot van moeder en was niet tot dansen te
bewegen.
Terwijl ze thuis niet
anders doet.
Het terrasje erna was
al een beter idee.
Twéé koekjes bij de
chocolademelk van de aardige ober.
En grapjes met je moeder.
Toen nog een mooi
touwtje gevonden een stukje uit wandelen gegaan.
Hier en daar een
winkel in.
En dan buiten -als
meisje M. zijnde- zomaar om niets voor een etalage een driftaanval krijgen.
En dat je moeder je
dan binnen een minuut de keus geeft;
stoppen met schreeuwen en zeuren.
Of in je eentje
buiten gaan staan.
'Kies maar. Ik tel tot drie'
klonken die magische woorden.
De keus was meteen
gemaakt.
Stoppen met zeuren en
een klamme hand in die van mama.
En dan helemaal
aanbiddelijk tegen je moeder gaan aanhangen.
Alsof je niet zojuist
van binnen en van buiten totaal en volledig geëxplodeerd was, op straat tegen
die etalageruit aan.
Als je goed keek zag
je het snot nog op de ruit zitten.
Bij vertrek uit de
winkel zei de verkoopster tegen meisje M’s moeder:
' De complimenten. Voor
hoe u het zojuist aanpakte. Ik zie het wel eens anders, namelijk'.
Waarop meisje M.’s
moeder zich prozaïsch en eigenlijk vrij cryptisch liet ontvallen:
'Dank u wel.
Geen gelul.Gebak Van Krul'.
Waarvan meisje M. buiten opmerkte:
'Wat is Zebak van
Kul, mama?'.
Ja.
Het was allemaal nog
al veel.
Voor een peutertje
met heel veel slaap.
Reacties
Een reactie posten