Het begon er mee dat de zon niet scheen toen ik de deur uitging. En ik toch mijn zonnebril op mijn hoofd zette. Die overigens toch handig van pas kwam toen de zon eventjes heel fel scheen, op de heenweg. Op de fiets. Ik paste wat kleding. Rekende een truitje af. En ging vervolgens met de roltrap naar de kelder, het plastic zakje met de nieuwe aankoop onder mijn arm geklemd. In de kelder neusde ik wat rond. Tot het ineens, uit het niets, tot mij kwam. Haarscherp, als was het een foto, zag ik dat mijn zonnebril nog op het plankje in het pashokje lag. Ik tastte op mijn hoofd, in mijn haar. Niks. Weg. Ik haastte me met de roltrap naar boven. In het pashokje waar ik vijf minuten eerder kleding gepast had, stond een wat oudere dame, zo zag ik door de bovenkant van het gordijn dat van gaasdoek was gemaakt. ‘Mevrouw’ sprak ik door de burka heen ‘ligt er op het plankje in uw hokje misschien een zonnebril?’ Ik zag dat ze keek. Ik zag ook dat op
...and thank you for site-seeing!