Doorgaan naar hoofdcontent

Opstaan.

 
Dat de showbizz voornamelijk bestaat uit klatergoud, dat wisten we.
Maar dat je in twaalf jaar ‘huwelijk’  de schone schijn zo uitstekend weet op te houden als Ruud en Estelle Gullit, dat verdient toch echt een medaille.
De Telegraaf tekent vanochtend op uit de -met fillers wat groter gemaakte - mond van Estelle, wat de reden van haar scheiding van Gullit is.
Dat showbizz-nieuwtje sloeg voor vriend en vijand afgelopen woensdag in als een bom.
Totaal onverwacht.
En niemand had het zien aankomen.
De bijna ex-voetbalvrouw is verliefd geworden op kickbokser 
Badr Hari.
En niet voor niets.
Want volgens Estelle had Ruud  affaires.
"Altijd al. En natuurlijk wist ik daarvan. En natuurlijk werd het door hem ontkend", vertelt ze in het dagblad.
Negen maanden geleden ontstond iets tussen Estelle en Badr, waarna ze Ruud vorige week meldde te willen scheiden.
"Aan de keukentafel waar ik zo lang alleen gezeten heb", vertelt ze met gevoel voor drama aan de krant.
"Hij reageerde koel, maar liet een gesprek niet toe. Ik kreeg niet eens de tijd om aan zijn gezicht te zien hoe hij reageerde. Weg was-ie."
Logisch.
Van de ene naar de andere affaire.
En er nog over liegen ook.
Verwacht je dan dat je man in staat is tot een goed gesprek over de reden waarom je –in goed Amsterdams- ‘van ‘m af wil’?
Nee.
Maar: Estelle heeft gelukkig veel hoop betreffende haar verliefdheid op Hari.
En zegt in De Telegraaf dat  het niet zo is dat de kickbokser haar van Ruud heeft afgepakt.
“Ruud heeft me weggegeven." stelt de bijna ex-mevrouw Gullit het fijntjes.
Zo is dat.
Dat leer je al op de kleuterschool.
Opgestaan is domweg plaats vergaan.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Echec

    Je leugens liggen nu op straat. Als de zon schijnt, worden ze hel verlicht. Regent het, dan worden ze slijmerig, als mos of alg. Niet alleen ik hoorde je leugens opnieuw. Hij hoorde het ook. Toch schaamde je je nergens voor. Geen enkele vraag heb je beantwoord. Geen enkele. Noch die van hem, noch die van mij. Je haalde letterlijk steeds je schouders op en liet drie zinnen rouleren: -daar heb ik al een keer iets over gezegd -ik heb geen zin om erover te praten -daar weet ik niets meer van. De armzalige munitie van een leugenaar. Die een schot hagel lost. Maar geen doel treft. Toen ik je lang aankeek, deed je er alles aan om mijn blik te ontwijken. Je nam slok na slok van je als stevig houvast meegebrachte fles water. Dorst had je niet. Grip had je nodig. Op jouw glibberige pad dat onvermijdelijk naar beneden leidde. Tegen al je verwachtingen in. Tegen al je duistere verachting in. Je waterfles was je schraag. Hij hielp je niet. Want o
Een reactie posten
Meer lezen

Vrij.

    Zoals je een gewonde duif zou optillen, Met alle voorzichtigheid die van je zachte handen een schep maakt. Zodat je zien zou waar de wond zit. Geronnen bloed, de witte botten zichtbaar in de rauwe wond. Zo. Zo zal het zijn als de schade schande wordt. Wanneer de schade tot schande wordt gemaakt. Die wond: een rotte plek in je ziel. Schuldenaar van de zonden van de anderen.   Zoals je mond wolkjes maakt op koude sneeuwdagen Wolkenadem door de vochtige kilte. Zo ijl ben je zelf geweest, onstoffelijk. Een schim van jezelf. Een gedaante, een droombeeld wellicht. Zo. Zo zal het zijn als de waarheid werkelijkheid wordt. En het getij van gevoel door je heen slaat als razend. Raakbaar word je. In plaats van onaanraakbaar. Je bent de duif die opgepakt wordt. Wiens wonden verzorgd worden. Al die gebroken botten heel. En de bestraffing. En de vergelding. Ze zullen met elke klapwiek van genezen vleugels verdwijnen.   Zo zal het zij
Een reactie posten
Meer lezen

Reptiel.

  Voor de aangekondigde dood klopt hij op de deur. Treedt binnen en neemt een stoel. Je hoeft hem niets te vragen. Hij legt zijn warme arm om je heen, kijkt je diep in je ogen en betuigt alvast zijn medeleven. Zijn hese stem maakt hem geloofwaardig. De weken daarna is hij steeds in de buurt. Als een schaduw lijkt hij jou te volgen. Het is of hij je observeert vanuit zijn comfortabele positie op die stoel in jouw woning. Terloops vraagt hij naar de dingen die zullen achterblijven. Het horloge. De klok. Het schilderij. Hij zal thee voor je maken in jouw eigen huis. Het weekend daarna komt hij weer. Tot en met de dood blijft hij komen. Zijn handen op de tafel gelegd. Werkeloos. De vingers spelend met een van de vele sigaretten die hij rookt. Zijn ogen ontwijken de jouwe. Je hoeft hem niets te vragen. Na een onaangekondigde dood is hij de eerste die op de deur klopt. Zwijgend veegt hij zijn voeten op jouw mat. Hij zal ruiken naar rotte herfstbladeren, regen
Een reactie posten
Meer lezen