Doorgaan naar hoofdcontent

Badzout.

 
Dat het gebruik van drugs niet goed voor je is, wisten we al. 
Maar dat badzout aanzet tot moord, bewijst een gruwelijk voorval van afgelopen weekend.
Langs een drukke highway in Miami was de 65-jarige zwerver Ronald Poppo op het  verkeerde moment op de verkeerde plek.
Zijn lot kruiste dat van de 31-jarige  Rudy Eugene, een medewerker van een autobedrijf. 
Eugene, gebruiker van een nieuw soort drugs, passeerde een viaduct op de MacArthur Causeway
Daar, in de schaduw, lag de bejaarde Poppo te slapen.
De drugs die Eugene  gebruikte, is een berucht soort.
Het is een amfetamine cocktail genaamd ‘badzout’.
Het geeft de verslaafde het gevoel dat zijn organen van binnen in brand staan. 
Reden waarom de meesten tijdens de roes al hun kleren uittrekken en naakt op straat lopen.
Bovendien maakt ‘badzout’ dat de gebruiker zichzelf onoverwinnelijk acht.
De politie van Miami heeft de laatste weken haar handen vol aan excessen die te maken hebben met het gedrag van deze ‘badzout’-gebruikers.
Die raken in een extreme psychose waarbij ze over ongelofelijke fysieke kracht beschikken en hun kaken als wapen gebruiken.
Geen van de amfetamine cocktail-gebruikers met wie de politie van Miami recent in aanraking kwam was tot staan te brengen of te stoppen.
Het leken zombies.
Zonder gevoel, met een enorme drang tot aanvallen, kapotmaken, doden.
Zwerver Ronald Poppo lag zaterdag, een hete dag,  op het asfalt in de schaduw van het viaduct.
Op een bewakingscamera is te zien wat er met de weerloze man gebeurt.
Een naakte Eugene verschijnt in beeld, trekt de slapende Poppo overeind, slaat en stompt hem en trekt diens kleren uit.
Dan buigt hij zich over de bejaarde man heen en gaat op hem liggen.
De rest van het verslag doen omstanders die de politie alarmeren.
Een fietser ziet Eugene die ‘stukken vlees van het gezicht vande man onder hem  bijt’.
De passant schreeuwt tegen Eugene dat hij moet stoppen.
Eugene kijkt even op, een stuk vlees hangt uit zijn mond, hij gromt.
Als de politie arriveert is inmiddels 80 procent van Poppo’s gezicht en een van zijn ogen verdwenen.
Opgegeten door de door drugs krankzinnig geworden Eugene.
Agenten schieten herhaaldelijk op de kannibaal.
Het helpt niet.
Geen van de kogels lijkt Eugene te deren, het is of hij niets voelt.
Hij blijft met zijn tanden stukken van Poppo’s gezicht scheuren.
En eet ze op.
Pas als een agent een fataal schot op Eugene afvuurt, stopt het kannibalisme.
De aanval heeft 18 minuten geduurd.
Poppo’s volledige gezicht, inclusief de neus , de lippen en een oog, zijn weg.
Op beelden van de bewakingscamera zie je,  na de dood van Eugene, de twee mannen op straat liggen. 
Godzijdank zie je ze alleen tot hun middel.
De rest van de schokkende footage is onzichtbaar dankzij het viaduct dat de plaats van het misdrijf afdekt.
Beide mannen zijn naakt.
Ze liggen in dezelfde houding: de stabiele zijligging.
Eugene’s benen zijn in de dood bevroren.
Poppo’s lichaam ligt vreemd stil, terwijl agenten hem eerste hulp verlenen.
Eenmaal verplaatst hij zijn onderlichaam in een halve draai.
Heel even.
Naar Eugene toe.
Die in precies dezelfde pose vlak achter hem ligt.
Zes dagen later ligt Poppo in kritieke toestand in het ziekenhuis.
De grootste zorg betreft op dit moment niet eens een onmogelijke poging tot gezichtsreconstructie.
Artsen doen er op dit moment alles aan om infectie te voorkomen in de gapende rotzooi die eens Poppo’s gezicht was.
Bovenstaande foto toont een mugshot van Poppo.
Een zwerver, van wie de directe familie dacht dat hij al jaren dood was.
Poppo had geen contact meet met zijn familie vanaf zijn 35e.
Daarvoor was hij een briljante leerling met een IQ van 129.
In de zestiger jaren studeerde hij dan ook aan de prestigieuze Stuyvesant High School in New York.
Het is niet de eerste keer dat Poppo een aanval op zijn leven overleeft.
In 1976 werd hij door een onbekend gebleven man beschoten  en belandde zwaargewond in het Jackson Memorial Hosptial in Miami.
Het is hetzelfde ziekenhuis waar hij op dit moment vecht voor zijn leven.
Je zou hem bijna toewensen dat hij het niet overleeft...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Echec

    Je leugens liggen nu op straat. Als de zon schijnt, worden ze hel verlicht. Regent het, dan worden ze slijmerig, als mos of alg. Niet alleen ik hoorde je leugens opnieuw. Hij hoorde het ook. Toch schaamde je je nergens voor. Geen enkele vraag heb je beantwoord. Geen enkele. Noch die van hem, noch die van mij. Je haalde letterlijk steeds je schouders op en liet drie zinnen rouleren: -daar heb ik al een keer iets over gezegd -ik heb geen zin om erover te praten -daar weet ik niets meer van. De armzalige munitie van een leugenaar. Die een schot hagel lost. Maar geen doel treft. Toen ik je lang aankeek, deed je er alles aan om mijn blik te ontwijken. Je nam slok na slok van je als stevig houvast meegebrachte fles water. Dorst had je niet. Grip had je nodig. Op jouw glibberige pad dat onvermijdelijk naar beneden leidde. Tegen al je verwachtingen in. Tegen al je duistere verachting in. Je waterfles was je schraag. Hij hielp je niet. Want o

Vrij.

    Zoals je een gewonde duif zou optillen, Met alle voorzichtigheid die van je zachte handen een schep maakt. Zodat je zien zou waar de wond zit. Geronnen bloed, de witte botten zichtbaar in de rauwe wond. Zo. Zo zal het zijn als de schade schande wordt. Wanneer de schade tot schande wordt gemaakt. Die wond: een rotte plek in je ziel. Schuldenaar van de zonden van de anderen.   Zoals je mond wolkjes maakt op koude sneeuwdagen Wolkenadem door de vochtige kilte. Zo ijl ben je zelf geweest, onstoffelijk. Een schim van jezelf. Een gedaante, een droombeeld wellicht. Zo. Zo zal het zijn als de waarheid werkelijkheid wordt. En het getij van gevoel door je heen slaat als razend. Raakbaar word je. In plaats van onaanraakbaar. Je bent de duif die opgepakt wordt. Wiens wonden verzorgd worden. Al die gebroken botten heel. En de bestraffing. En de vergelding. Ze zullen met elke klapwiek van genezen vleugels verdwijnen.   Zo zal het zij

Reptiel.

  Voor de aangekondigde dood klopt hij op de deur. Treedt binnen en neemt een stoel. Je hoeft hem niets te vragen. Hij legt zijn warme arm om je heen, kijkt je diep in je ogen en betuigt alvast zijn medeleven. Zijn hese stem maakt hem geloofwaardig. De weken daarna is hij steeds in de buurt. Als een schaduw lijkt hij jou te volgen. Het is of hij je observeert vanuit zijn comfortabele positie op die stoel in jouw woning. Terloops vraagt hij naar de dingen die zullen achterblijven. Het horloge. De klok. Het schilderij. Hij zal thee voor je maken in jouw eigen huis. Het weekend daarna komt hij weer. Tot en met de dood blijft hij komen. Zijn handen op de tafel gelegd. Werkeloos. De vingers spelend met een van de vele sigaretten die hij rookt. Zijn ogen ontwijken de jouwe. Je hoeft hem niets te vragen. Na een onaangekondigde dood is hij de eerste die op de deur klopt. Zwijgend veegt hij zijn voeten op jouw mat. Hij zal ruiken naar rotte herfstbladeren, regen