Welcome to the Luniverse

Ook haar stem was onvast. Daardoor viel ze op. Daarom keek ik naar haar. Ze rekende af bij een belendende kassa. Haar ene hand lag als een klein gekrompen vogelklauwtje tegen haar zij gekruld. Met de andere hand legde ze haar spulletjes op de rolband richting kassa. Daarna pakte ze een beige leren beursje met een knipsluiting. Met haar gezonde hand maakte ze die open en selecteerde ze geld op de toonbank voor de cassiere. Haar haar was een onbestemde kleur tussen blond en witgrijs. Ze was niet groot en ik schatte haar leeftijd op rond de zestig. Ze leek op een veel oudere versie van de cherubijn uit het schilderij van Giovanni Bellini. Een soort engel. Maar dan eentje die een keer heel erg gevallen moest zijn. Haar wenkbrauwen waren ongerijmd boze getekende zwarte strepen in een rond, vriendelijke gezicht dat gespannen stond. Ik kende die gespannenheid. Het was de rusteloze nervositeit die hoort bij een leven waarin de kleinste handelingen enorme fysieke inspanning vergen. Haar bewe

Op de zomerdag dat, zoals later bleek, een wereldster van formaat gestorven zou blijken te zijn, kwam ik in een rolstoel op De Meir in Antwerpen uit een winkel. Ik reed die zonovergoten middag naar het kleine Meisje M. dat op een bankje zat .En diepte uit mijn tas een bakje druifjes voor haar op. Ik bekeek de man die op de straatbank naast haar zat. En hij bekeek mij. Op hetzelfde moment herkenden wij elkaar. 1992, de stad U. uitgaansgelegenheid A. Verrast begroetten wij elkaar, bekeken wij onze wederzijdse gezinnen. We spraken over A., waar we elkaar zo vaak hadden gezien. ‘Ik herken je zó, uit duizenden! ‘ zei hij tot mijn verbazing, Alsof er geen twintig jaar verstreken was, alsof mijn haar, mijn gezicht, mijn lijf niet verderop in de tijd waren geraakt Geschrokken wees hij op mijn rolstoel. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij bezorgd. Ik wist niet hoe ik het verhaal moest samenvatten. Daarom wees ik slechts op meisje M., die met grote hamsterwangen alle druifjes aan