Zijn vermomming was briljant. Door de bruinlederen loafers, de wollen Pringle-trui, de rode bandplooibroek en de grijze gedistingeerde krullen, leek hij op een oogarts. Een chirurg. Een opticien, op zijn minst. Zijn vrouw verraadde hem een beetje. Met het uiterlijk van een Roemeense huishoudster en de geslagen hondenblik van een vrouw die zich al jaren in openbare gelegenheden kapot schaamt voor haar man, kende ze haar plaats. Ze at haar soep met neergeslagen ogen. En negeerde het publiek dat aan belendende tafeltjeshet hoofd om de beurt richting haar echtgenoot draaide. Om te kijken wat er gaande was, dat uur dat haar man zijn maaltijd nuttigde. In de stilte die tijdens de hele voorstelling duurde, was elke op-en aanmerking die haar echtgenoot plaatste tegen de serveerster en de chef, van a tot z te volgen. Het begon ermee dat hij de wijn proefde en vervolgens om de fles vroeg. Na hoofdschuddende bestudering van het etiket en ‘t nogmaals rond spoe
...and thank you for site-seeing!