Doorgaan naar hoofdcontent

Verplaatsen.




Ik zag in mijn leven een aantal verpletterende documentaires. 
Maar die over de aan lager wal geraakte Marvin Gaye was degene die met het meest  bijbleef.
In ‘Transit Oostende’ volgt filmmaker Richard Oliver tussen 1981 en 1982 de aan drugs en sex verslaafde Gaye die helemaal blut in de troosteloze Belgische badplaats verblijft. 
Onvrijwillig, want na een toer in Engeland kan de zanger niet meer terug naar de VS.  
De Vlaamse concertpromotor Freddy Cousaert nodigt hem uit om naar Oostende en het bijgelegen dorpje Moere te komen. 
Marvin Gaye
neemt het aanbod aan en zal er iets langer dan een jaar blijven en weer op krachten komen.
Hij overwint er zijn drugsverslaving en werkt aan zijn succesalbum
Midnight Love dat in 1983 een Grammy krijgt en waarop de wereldhit 
Sexual Healing staat.
‘Transit Oostende’ laat in lange, trage shots de lege, grauwe, armoedige badplaats zien.
Zwart-wit beelden van verlaten boulevards en taxiramen waartegen een herfstregen geselt, worden ondersteunt door de voice-over van Marvin Gaye die openhartig spreekt over zijn verslavingen, zijn eenzaamheid, zijn pijn.
Man en plek vallen naadloos samen.
Verbluffend is de scene waarin de dan al internationaal beroemde zanger een café binnenstapt.
De Vlaamse uitbater staat achter de toog, samen met zijn vrouw. 
Er is slechts één andere bezoeker die aan de bar zit.
Gaye groet, en vraagt in het engels om een biertje.
Men verstaat hem niet, enige verwarring volgt en uiteindelijk staat er een pintje voor zijn neus.
Gaye geniet duidelijk van het feit dat hij niet herkend wordt. 
Wanneer hem gevraagd wordt waar hij vandaan komt, zegt hij simpelweg ‘The United States’.
De volgende vraag van de barman is even standaard als spannend.
In een mengeling van Vlaams en Engels vraagt hij zijn gast wat die voor de kost doet.
‘I am a singer’ zegt Gaye en noemt de naam van de zaal waar hij binnenkort een optreden geeft.
Het doet geen enkele bel rinkelen.
Er gaat geen licht branden in de ogen van de man en de vrouw achter de bar.
Een zanger, zie je ze denken.
Oké.
Een zanger.
‘U zingt’ zegt de man. ‘Zingt u eens wat voor ons’.
En dat doet Gaye.
Met die prachtige donkere, zachte, hese stem zingt hij voor drie mensen die nog nooit van hem hebben gehoord, die hem niet kennen, die geen oordeel over hem hebben. 
Voor wie hij voor het eerst in lange tijd is wie hij eigenlijk is:
een man in Oostende.
Die gezelschap zoekt.
Dus hij zingt.
Als nooit tevoren.
De camera verlaat de kroeg.
Van buiten het café ziet de kijker door de met regendruppels bespatte ruiten het tafereel.
De beroemde, getormenteerde zanger temidden van doodgewone, aardige mensen die niet weten wie hij is.
Geen van de aanwezigen heeft een idee van wat nog komen gaat.
Slechts anderhalf jaar later zal Marvin Gaye, na een door drugs en drank geïnduceerde ruzie door zijn eigen vader worden doodgeschoten.
Transit Oostende is hartverscheurend.





Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Echec

    Je leugens liggen nu op straat. Als de zon schijnt, worden ze hel verlicht. Regent het, dan worden ze slijmerig, als mos of alg. Niet alleen ik hoorde je leugens opnieuw. Hij hoorde het ook. Toch schaamde je je nergens voor. Geen enkele vraag heb je beantwoord. Geen enkele. Noch die van hem, noch die van mij. Je haalde letterlijk steeds je schouders op en liet drie zinnen rouleren: -daar heb ik al een keer iets over gezegd -ik heb geen zin om erover te praten -daar weet ik niets meer van. De armzalige munitie van een leugenaar. Die een schot hagel lost. Maar geen doel treft. Toen ik je lang aankeek, deed je er alles aan om mijn blik te ontwijken. Je nam slok na slok van je als stevig houvast meegebrachte fles water. Dorst had je niet. Grip had je nodig. Op jouw glibberige pad dat onvermijdelijk naar beneden leidde. Tegen al je verwachtingen in. Tegen al je duistere verachting in. Je waterfles was je schraag. Hij hielp je niet. Want o
Een reactie posten
Meer lezen

Vrij.

    Zoals je een gewonde duif zou optillen, Met alle voorzichtigheid die van je zachte handen een schep maakt. Zodat je zien zou waar de wond zit. Geronnen bloed, de witte botten zichtbaar in de rauwe wond. Zo. Zo zal het zijn als de schade schande wordt. Wanneer de schade tot schande wordt gemaakt. Die wond: een rotte plek in je ziel. Schuldenaar van de zonden van de anderen.   Zoals je mond wolkjes maakt op koude sneeuwdagen Wolkenadem door de vochtige kilte. Zo ijl ben je zelf geweest, onstoffelijk. Een schim van jezelf. Een gedaante, een droombeeld wellicht. Zo. Zo zal het zijn als de waarheid werkelijkheid wordt. En het getij van gevoel door je heen slaat als razend. Raakbaar word je. In plaats van onaanraakbaar. Je bent de duif die opgepakt wordt. Wiens wonden verzorgd worden. Al die gebroken botten heel. En de bestraffing. En de vergelding. Ze zullen met elke klapwiek van genezen vleugels verdwijnen.   Zo zal het zij
Een reactie posten
Meer lezen

Reptiel.

  Voor de aangekondigde dood klopt hij op de deur. Treedt binnen en neemt een stoel. Je hoeft hem niets te vragen. Hij legt zijn warme arm om je heen, kijkt je diep in je ogen en betuigt alvast zijn medeleven. Zijn hese stem maakt hem geloofwaardig. De weken daarna is hij steeds in de buurt. Als een schaduw lijkt hij jou te volgen. Het is of hij je observeert vanuit zijn comfortabele positie op die stoel in jouw woning. Terloops vraagt hij naar de dingen die zullen achterblijven. Het horloge. De klok. Het schilderij. Hij zal thee voor je maken in jouw eigen huis. Het weekend daarna komt hij weer. Tot en met de dood blijft hij komen. Zijn handen op de tafel gelegd. Werkeloos. De vingers spelend met een van de vele sigaretten die hij rookt. Zijn ogen ontwijken de jouwe. Je hoeft hem niets te vragen. Na een onaangekondigde dood is hij de eerste die op de deur klopt. Zwijgend veegt hij zijn voeten op jouw mat. Hij zal ruiken naar rotte herfstbladeren, regen
Een reactie posten
Meer lezen