Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen.

Dingen die er toe doen:

kleine diertjes die zoet ruiken
de zon
uitzicht
warm water
goed kijken
goed luisteren
handen op je huid
het hart dat een slag overslaat
cappuccino met teveel melk
alleen zijn in de stilte
liggen op de grond
tussen slapen en waken in op de bank liggen op zaterdagmiddag
met je vrienden zijn
lopen met muziek in je oren 
lopen zonder muziek in je oren
van je kind houden zoveel je kunt 
nieuwe dingen
oude dingen
verwachtingen die uitkomen
groeien
nadenken
niet nadenken
een jeans die oud en zacht is
rafels aan een truitje
de bewegende neusjes van knaagdieren
polders
wind langs je gezicht
verdwijnen
verschijnen
geluiden van buiten, op straat
van je kind houden, uit alle macht
thuiskomen
weggaan
verwachtingen die niet uitkomen
tulpen
clichés
aardig zijn tegen mensen
van je kind houden, Almachtige
vergeving
vergetelheid
hoop
afstand
de nuance
witte t shirts
de geur van gras in de zomer
warme aarde
overeind komen
schone lakens
de schoonheid van lelijkheid
voelen met je handen
kunnen zwijgen
loslaten
laarzen
boerenkool
interesse
boeken
snelheid
rust
geven
nemen
geven
adrenaline
beheersing
uitstappen
instappen
passerende gedachten
inzicht
voelen
woorden
geen woorden hebben
met je vingers door een dierenvacht
flanken
polsen
herinnering
films
beeldtaal
taal
taal

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Echec

    Je leugens liggen nu op straat. Als de zon schijnt, worden ze hel verlicht. Regent het, dan worden ze slijmerig, als mos of alg. Niet alleen ik hoorde je leugens opnieuw. Hij hoorde het ook. Toch schaamde je je nergens voor. Geen enkele vraag heb je beantwoord. Geen enkele. Noch die van hem, noch die van mij. Je haalde letterlijk steeds je schouders op en liet drie zinnen rouleren: -daar heb ik al een keer iets over gezegd -ik heb geen zin om erover te praten -daar weet ik niets meer van. De armzalige munitie van een leugenaar. Die een schot hagel lost. Maar geen doel treft. Toen ik je lang aankeek, deed je er alles aan om mijn blik te ontwijken. Je nam slok na slok van je als stevig houvast meegebrachte fles water. Dorst had je niet. Grip had je nodig. Op jouw glibberige pad dat onvermijdelijk naar beneden leidde. Tegen al je verwachtingen in. Tegen al je duistere verachting in. Je waterfles was je schraag. Hij hielp je niet. Want o
Een reactie posten
Meer lezen

Vrij.

    Zoals je een gewonde duif zou optillen, Met alle voorzichtigheid die van je zachte handen een schep maakt. Zodat je zien zou waar de wond zit. Geronnen bloed, de witte botten zichtbaar in de rauwe wond. Zo. Zo zal het zijn als de schade schande wordt. Wanneer de schade tot schande wordt gemaakt. Die wond: een rotte plek in je ziel. Schuldenaar van de zonden van de anderen.   Zoals je mond wolkjes maakt op koude sneeuwdagen Wolkenadem door de vochtige kilte. Zo ijl ben je zelf geweest, onstoffelijk. Een schim van jezelf. Een gedaante, een droombeeld wellicht. Zo. Zo zal het zijn als de waarheid werkelijkheid wordt. En het getij van gevoel door je heen slaat als razend. Raakbaar word je. In plaats van onaanraakbaar. Je bent de duif die opgepakt wordt. Wiens wonden verzorgd worden. Al die gebroken botten heel. En de bestraffing. En de vergelding. Ze zullen met elke klapwiek van genezen vleugels verdwijnen.   Zo zal het zij
Een reactie posten
Meer lezen

Reptiel.

  Voor de aangekondigde dood klopt hij op de deur. Treedt binnen en neemt een stoel. Je hoeft hem niets te vragen. Hij legt zijn warme arm om je heen, kijkt je diep in je ogen en betuigt alvast zijn medeleven. Zijn hese stem maakt hem geloofwaardig. De weken daarna is hij steeds in de buurt. Als een schaduw lijkt hij jou te volgen. Het is of hij je observeert vanuit zijn comfortabele positie op die stoel in jouw woning. Terloops vraagt hij naar de dingen die zullen achterblijven. Het horloge. De klok. Het schilderij. Hij zal thee voor je maken in jouw eigen huis. Het weekend daarna komt hij weer. Tot en met de dood blijft hij komen. Zijn handen op de tafel gelegd. Werkeloos. De vingers spelend met een van de vele sigaretten die hij rookt. Zijn ogen ontwijken de jouwe. Je hoeft hem niets te vragen. Na een onaangekondigde dood is hij de eerste die op de deur klopt. Zwijgend veegt hij zijn voeten op jouw mat. Hij zal ruiken naar rotte herfstbladeren, regen
Een reactie posten
Meer lezen