Klein.

 Samuel Little is dood.

Hij vermoordde tussen 1970 en 2005 in de Verenigde Staten meer dan negentig vrouwen. Daarmee kon hij zo lang ongestoord wegkomen, omdat bijna al zijn slachtoffers voornamelijk jonge, kwetsbare zwarte vrouwen  waren. Onder hen waren veel prostituees en drugsverslaafden. Daardoor kreeg hun dood destijds weinig publiciteit. Soms werd de moord niet geregistreerd als de doodsoorzaak maar overdosis, een ongeluk of onbekende doodsoorzaak.

Dat was exact wat de seriemoordenaar beoogde: Little richtte zijn daden doelbewust op  hoeren, drugsverslaafden en andere vrouwen van wie hij vermoedde dat die niet gemist zouden worden. Met succes.Hij bewoog zich ongestoord als een roofdier door meerdere staten en wurgde drieënnegentig vrouwen met zijn blote handen. Grote handen waren het. Met lange vingers. Je stelt je voor dat het niet moeilijk was ze samen te doen komen rond de nek van een vrouw. En te knijpen, drukken, duwen. Tot de dood erop volgde. Drieënnegentig keer deed Little dat. In vijfendertig jaar.

Toen hij in 2014 werd gepakt, was hij 74 jaar oud. Hij kreeg  levenslang voor de moord op drie vrouwen in Los Angeles. Autoriteiten kwamen hem op het spoor toen zijn DNA overeenkwam met monsters op de plaats delict. Eenmaal in de cel biechtte Little in 2018 meer moorden op aan een politieagent uit Texas. Meer dan de helft van die moorden zijn de afgelopen twee jaar met succes geverifieerd door de FBI.
Little getuigde niet alleen vrijwillig over de talloze moorden. De afgelopen zes jaar bleek dat hij een zeer levendige herinnering had aan zijn slachtoffers en beschikte over afdoende artistieke kwaliteiten. In zijn cel kreeg Little dan ook tekenbenodigdheden. Zo schetste hij dertig portretten in kleur. De meeste vrouwen die hij tekende fronsen. Hun haar is kort of lang en gekruld. Ze staren je aan vanaf het papier of kijken net van je weg. Sommigen dragen lippenstift of juwelen. De FBI hoopt dat deze portretten gematcht kunnen worden aan de vrouwen wiens moord Little bevestigd heeft. En die, in veel gevallen, nog geïdentificeerd moeten worden.

Een seriemoordenaar zijn slachtoffers laten tekenen zodat een compositietekening ontstaat, is nooit eerder gedaan. Maar het laat zien dat seriemoordenaars gedetailleerd de gebeurtenissen en details van hun daden opslaan in hun geheugen en ze jarenlang mentaal herkauwen. Het zijn wanstaltige maar persoonlijke overwinningen van een zieke geest die ze het gevoel geven van macht en controle.
Dat de FBI de tekeningen openbaar maakte  omdat ze een beroep willen doen op het publiek om onopgeloste moorden en vermissingen te doen oplossen, is een weloverwogen keus. Waarbij wordt meegerekend dat een door de moordenaar getekend portret van een moeder, dochter, zus, tante of nicht eventueel traumatiserend kan helpen. Het is -zeker na de dood van Little gister- de  vaak enige manier om een moord op te lossen en de dader aan de slachtoffers te linken.
Ook na zijn dood zal Little’s DNA overigens gebruikt blijven worden,  alsmede de tapes waarop Little de moorden bekend.

Samuel Little is dood. Maar door zijn tekeningen blijft hij krijgen wat hij hebben wilde.En dat is het indirect en doelbewust pijn en trauma toebrengen aan familieleden van zijn slachtoffers.

Elk portret van Little getuigt van de allerlaatste en duistere ontmoeting die deze vrouwen hadden in hun leven. Die met een man met donker haar. Groot, bijna twee meter. Sterk. Met lichte ogen. Die dwars door je heen lijken te kijken.
‘Ik trok haar uit de auto, sleurde haar de bosjes in. Ik trok haar naar een pad dieper de bosjes in.We stuitten op een beekje. Het was modderig daar. Ik liet haar los en ze viel met haar gezicht naar beneden op de drassige grond’ ,vertelt Little in een van zijn talloze getuigenissen. Op zijn gezicht, dan al dat van een zeventig jarige man, strijden eerzucht en vrijmoedigheid om de eer. Kijkend naar de portretten van al zijn slachtoffers, start een vreemde werveling van emoties in je binnenste. Medelijden, woede, angst, deemoed.

Samuel Little is dood.
God hebbe hun ziel.