Doorgaan naar hoofdcontent

Moment.

  
Wat je in slechts 26 levensjaren allemaal kunt vergaren en verliezen, vertelt het levensverhaal van de Zuid-Afrikaanse paralympisch topatleet Oscar Leonard Carl Pistorius.
Pistorius werd door een gen-defect geboren zonder kuitbeen en met slechts twee vergroeide tenen. 
Op de leeftijd van elf maanden werden zijn onderbenen geamputeerd. 
Hij wist zich echter op te werken tot een topatleet die hoog scoorde op de Olympische Spelen vorig jaar : hij werd tweede op de 400 meter.
‘Blade Runner’ werd zijn geuzennaam, omdat Pistorius sprint met behulp van twee protheses van koolstofvezel, ontwikkeld door het IJslandse biotechnische bedrijf Össur.
Wie succes heeft, trekt succes aan.
Pistorius woonde in Johannesburg in een riante villa met het Zuid-Afrikaanse model Reeva Steenkamp.
All that glittered, seemed gold.
De pas 26 jaar jonge topsporter leek letterlijk een gouden toekomst voor zich te hebben.
Maar op Valentijnsdag vermoordde de topatleet waarschijnlijk zijn vriendin.
En vandaag is Pistorius officieel aangeklaagd voor die moord op Reeva.
Moord met voorbedachte rade. 
De aanklager in de zaak zei dat Pistorius vijf dagen geleden viermaal door de deur van zijn badkamer in zijn woning in Pretoria had geschoten op de 29-jarige Steenkamp.
Pistorius zou vier kogels op haar hebben afgevuurd. Drie kogels raakten Steenkamp, waarna ze overleed. Na het eerste schot vluchtte het model tevergeefs naar de badkamer. Daar beschoot Pistorius haar door de deur nogmaals drie keer.
In de vingers en arm van Steenkamp zaten kogelwonden wat volgens experts erop wijst dat het model haar hoofd beschermde met haar handen.
Onderzoek heeft verder uitgewezen dat Pistorius, voordat hij vuurde, eerst zijn protheses zou hebben aangetrokken en zeven meter zou hebben gelopen. 
Op de plaats van de misdaad vond de politie bovendien een  bebloede cricketbat.
Verder onderzoek moet uitwijzen of Pistorius hiermee de schedel van zijn vriendin insloeg of dat Steenkamp zich probeerde te verdedigen met de bat.
Uit sectie blijkt dat de schedel van het topmodel verbrijzeld is.
Na de schietpartij heeft Pistorius volgens de aanklager de badkamerdeur, die door Steenkamp op slot was gedaan, opengebroken en het lichaam van de vrouw naar de benedenverdieping gedragen.
Achteraf probeerde de topatleet zijn vriendin tevergeefs te reanimeren met mond-op-mond beademing.
Pistorius kreeg mogelijk -zo gaan speculaties nu- een woedeaanval na een cocktail van doping en drank, waarna hij zijn vriendin aanviel. 
In hun woning in het Zuid-Afrikaanse Pretoria werden naast een bebloede cricketbat ook steroïden en sporen van overmatig gebruik van sterke drank aangetroffen.
Pistorius riskeert niet alleen levenslang voor de moord, hij kan ook vanwege het dopinggebruik zijn paralympische titels en medailles verliezen.
De politie gaat ervan uit datde  topatleet door het lint ging en vervolgens Steenkamp vermoordde. 
Pistorius kampte in het verleden met paranoia-aanvallen maar dit keer zou een cocktail van steroïden -een verboden spierversterkend product- en overmatig alcoholgebruik aan de basis liggen van zijn woedeaanval die mogelijk leidde tot de bloederige moord op Valentijnsdag.
Eerst verlies je je benen. 
En leer je lopen op prothesen. 
Dan behaal je een eervolle plek op de Olympische Spelen. 
En maak je je klaar voor de volgende kwalificatie. 
Je wilt die felbegeerde  eerste plaats behalen. 
En je hebt er alles voor over.
Zelfs het gebruik van verboden middelen. 
Steroïden gebruik je, waarvan bekend is dat ze extreme en gewelddadige woedeaanvallen genereren. 
Vijf dagen geleden verlies je iets.
Misschien je zelfbeheersing.. 
En ook je vriendin, je huis, je sporttitels, en eigenlijk je leven. 
Zesentwintig ben je pas. 
En zeer waarschijnlijk zul je de rest van je leven doorbrengen in een Zuid-Afrikaanse gevangenis. 
Met de gruwelijke herinnering aan wat je-wellicht- in een moment van waanzin gedaan hebt.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Echec

    Je leugens liggen nu op straat. Als de zon schijnt, worden ze hel verlicht. Regent het, dan worden ze slijmerig, als mos of alg. Niet alleen ik hoorde je leugens opnieuw. Hij hoorde het ook. Toch schaamde je je nergens voor. Geen enkele vraag heb je beantwoord. Geen enkele. Noch die van hem, noch die van mij. Je haalde letterlijk steeds je schouders op en liet drie zinnen rouleren: -daar heb ik al een keer iets over gezegd -ik heb geen zin om erover te praten -daar weet ik niets meer van. De armzalige munitie van een leugenaar. Die een schot hagel lost. Maar geen doel treft. Toen ik je lang aankeek, deed je er alles aan om mijn blik te ontwijken. Je nam slok na slok van je als stevig houvast meegebrachte fles water. Dorst had je niet. Grip had je nodig. Op jouw glibberige pad dat onvermijdelijk naar beneden leidde. Tegen al je verwachtingen in. Tegen al je duistere verachting in. Je waterfles was je schraag. Hij hielp je niet. Want o

Vrij.

    Zoals je een gewonde duif zou optillen, Met alle voorzichtigheid die van je zachte handen een schep maakt. Zodat je zien zou waar de wond zit. Geronnen bloed, de witte botten zichtbaar in de rauwe wond. Zo. Zo zal het zijn als de schade schande wordt. Wanneer de schade tot schande wordt gemaakt. Die wond: een rotte plek in je ziel. Schuldenaar van de zonden van de anderen.   Zoals je mond wolkjes maakt op koude sneeuwdagen Wolkenadem door de vochtige kilte. Zo ijl ben je zelf geweest, onstoffelijk. Een schim van jezelf. Een gedaante, een droombeeld wellicht. Zo. Zo zal het zijn als de waarheid werkelijkheid wordt. En het getij van gevoel door je heen slaat als razend. Raakbaar word je. In plaats van onaanraakbaar. Je bent de duif die opgepakt wordt. Wiens wonden verzorgd worden. Al die gebroken botten heel. En de bestraffing. En de vergelding. Ze zullen met elke klapwiek van genezen vleugels verdwijnen.   Zo zal het zij

Reptiel.

  Voor de aangekondigde dood klopt hij op de deur. Treedt binnen en neemt een stoel. Je hoeft hem niets te vragen. Hij legt zijn warme arm om je heen, kijkt je diep in je ogen en betuigt alvast zijn medeleven. Zijn hese stem maakt hem geloofwaardig. De weken daarna is hij steeds in de buurt. Als een schaduw lijkt hij jou te volgen. Het is of hij je observeert vanuit zijn comfortabele positie op die stoel in jouw woning. Terloops vraagt hij naar de dingen die zullen achterblijven. Het horloge. De klok. Het schilderij. Hij zal thee voor je maken in jouw eigen huis. Het weekend daarna komt hij weer. Tot en met de dood blijft hij komen. Zijn handen op de tafel gelegd. Werkeloos. De vingers spelend met een van de vele sigaretten die hij rookt. Zijn ogen ontwijken de jouwe. Je hoeft hem niets te vragen. Na een onaangekondigde dood is hij de eerste die op de deur klopt. Zwijgend veegt hij zijn voeten op jouw mat. Hij zal ruiken naar rotte herfstbladeren, regen