Vannacht
droomde ik dat we mijn moeder gingen begraven.
In
de tuin van mijn vader zaten we.
Mijn
zus, vader en ik.
Een
buurman voegde zich met gepaste eerbied bij ons.
We
wachtten op de start van de begrafenis, in die zonovergoten tuin.
Plotseling
verscheen mijn moeder vanuit het niets achter ons.
Ze
trok een stoel bij en voegde zich in de kring.
Verbaasd
keek ze naar het stemmig geklede gezelschap.
Wij
keken verbijsterd naar haar terug.
’Wat
zien jullie er mooi uit’ sprak ze verwonderd.
Geen
van de aanwezigen durfde haar te vertellen waarom we daar zo stil, zwijgend en
in onze mooiste kleren zaten.
Of
waarop we wachtten.
Een
kort ogenblik kon ik naar haar kijken.
Toen
werd ik wakker.
In
de echte wereld.
Waarin
mijn moeder er nooit meer zal zijn.
Reacties
Een reactie posten