T. sprak die zondag
over zijn gekleurde huid.
En dat hij dagelijks
de gevolgen ondervond van verdekte, verkapte, maar voelbare discriminatie.
‘Er is niks
veranderd’ zei hij.
Hij had het over de
jaren die achter ons lijken te liggen.
Die van
rassenscheiding, het lynchen van negers in Amerika, het openlijk discrimineren
van mensen met een andere dan een blanke huidskleur.
Ik was geschokt over
zijn verhaal.
Meer nog; over de
lankmoedigheid waarmee hij geleerd had te leven in een wereld die kennelijk
bestaat uit racisten.
Of, op zijn minst,
xenofoben.
Diezelfde dag gebeurde
in New Orleans iets, dat T.’s woorden kracht bijzette.
Er is inderdaad
helemaal niets veranderd.
Want die zondag
werd een 20-jarige zwarte vrouw aangevallen.
Door drie leden van
de Ku Klux Klan.
Een extreem
racistische, blanke organisatie die in Amerika al sinds 1868 bestaat.
Sharmeka Moffitt werd
zondag door de drie mannen in een park met brandbare vloeistof overgoten.
En vervolgens in brand gestoken.
En vervolgens in brand gestoken.
Daarna spoten de daders met verf de letters 'KKK' op haar auto.
De vrouw wist de
politie te bellen en de vlammen te doven met water uit een fonteintje in het
park.
Twee dagen later ligt
Moffit in kritieke toestand in het ziekenhuis met brandwonden over meer dan de
helft van haar lichaam.
Er zijn nog geen
arrestaties verricht.
Zal ik een slechte
grap maken?
Het was een zwarte
dag, afgelopen zondag.
En dan de dag erna deze update:
http://www.wwltv.com/news/Police-Badly-burned-woman-admits-she-set-herself-on-fire-175509261.html
Doet niets af aan de feiten.
Het was een zwarte dag, afgelopen zondag.
Reacties
Een reactie posten