Cantat, Rady, Trintignant.

 

 

Waar was jij de avond van 26 juli 2003?
Ik weet waar ik was. Ik vierde mijn verjaardag op De Parade in Utrecht, met mijn vrienden. En precies negentien dagen daarna zou ik degene ontmoeten die bijna mijn ondergang werd. Die tot tweemaal toe plotseling en razendsnel zijn handen om mijn keel zou zetten in een poging om me dood te knijpen. Op momenten dat ik het niet met hem eens was. En hem dat had laten weten.
Ik weet ook waar de Franse actrice  Marie Trintignant was, die avond. 

Op 26 juli 2003 was ze voor filmopnamen in de Litouwse stad Vilnius. De man met wie ze een affaire had aangeknoopt was bij haar.
Bertrand Cantat was de frontman van de populaire Franse band  Noir Désir. 

Getrouwd met de moeder van zijn twee kinderen, Krisztina Rady, was hij maanden daarvoor een affaire begonnen met de eveneens al getrouwde Trintignant.
Hun affaire ging gepaard met ups en downs. Er waren ruzies. Er was de voortdurende zuigende aanwezigheid van Cantat op de set waar Trintignant haar wat zou blijken laatste film ‘Colette, une femme libre’ opnam.
Op de avond van 26 juli, nu 22 jaar geleden, verbleven Cantat en Trintignant in hun appartement in Vilnius.
Daar sloeg Cantat de frêle actrice tijdens een meningsverschil met minstens negentien keiharde, gerichte klappen tegen hoofd en gezicht in een coma.
Waarna hij haar in bed legde en niets deed. Pas toen haar gezicht door de enorme zwelling in de hersenen groteske vormen begon aan te nemen, belde hij zeven uur na de zware mishandeling de broer van Trintignant die vanwege de opnamen ook in Vilnius verbleef.
Deze belde een ambulance.
Trintignant werd in comateuze toestand vier dagen later naar Frankrijk gerepatrieerd. Met een tot moes geslagen gezicht en zwaar beschadigde hersenen als gevolg van  veel en vaak met geweld heen en weer geschud te zijn.
Op 1 augustus stierf zij, 41 jaar oud.
Cantat werd opgepakt, verhoord en  schuldig bevonden voor de dood van de beeldschone actrice. Hij werd veroordeeld door de het gerechtshof van Litouwen voor wat genoemd werd een crime passionel. 

De advocaat van Cantat had de gebeurtenissen in het appartement zo gemanipuleerd, dat Cantat tot zijn daad gedreven zou zijn door zijn enorme liefde voor Trintignant. Die gedurende de rechtszaak door de verdediging werd op gevoerd als een vrouw die graag ruziemaakte en ‘hysterische buien’ had.
Belangrijker nog dan deze advocaat van kwade zaken was de getuigenis van Cantat’s vrouw Krisztina Rady.
In Vilnius werd zij gehoord door zowel de Franse als de Litouwse recherche. 

Gevraagd naar mogelijke geweldpleging van Cantat tegen haarzelf, bezwoer Rady dat Cantat haar nooit met een vinger had aangeraakt. 

Cantat kreeg mede daardoor- hij bleek geen recidivist- een gevangenisstraf van slechts acht jaar, uit te zitten in een gevangenis in Litouwen. Vier jaar later al, in 2007, werd hij wegens goed gedrag vrijgelaten na de helft van zijn straf te hebben uitgezeten. 

Vier jaar. 

Vier hele jaren maar liefst was het leven van Marie Trintignant waard.
Cantat ging terug naar Krisztina Rady en vormde met haar en hun twee kinderen opnieuw een gezin. 

Dat duurde niet lang: hij trok uit haar huis en beiden startten een eigen leven, los van elkaar. Toen Rady echter verliefd werd op een andere man, hervatte Cantat het gedrag dat hij ook op Trintignant had losgelaten. 

Geobsedeerd door een alles-verterende jaloezie stalkte hij Rady en haar partner, bedreigde beiden, maakte hun relatie onmogelijk. 

Rady liet vrienden, haar Hongaarse ouders en tot slot de politie weten op welke wijze zij bedreigd en fysiek mishandeld werd op dat moment. Ook gaf zij toe dat Cantat nog voor zijn affaire met Trintignant geweld had gebruikt tegen haar tijdens hun huwelijk.
Haar op het antwoordapparaat van haar ouders ingesproken boodschap waarin zij laat weten verschrikkelijke dingen mee te maken  in haar relatie met Cantat en zich af te vragen of zij dit zou overleven, kwam enkele maanden voor 10 januari 2010.
Die dag, iets meer dan twee jaar na zijn vaders vrijlating, kwam Rady's en Cantat's twaalfjarige zoontje thuis in het huis van zijn moeder.
Hij trof zijn vader slapend aan.
Ging op zoek naar zijn moeder.
Vond haar hangend aan een touw op de bovenverdieping.
Op de salontafel lag een zelfmoordbrief.
Ook Rady werd slechts 41 jaar.
Opnieuw werd Cantat meegenomen voor verhoor. Uren later werd hij vrijgelaten. De autopsie wees zelfmoord door verhanging uit. Case closed.
Femicide is een uitvloeisel van vrouwenmishandeling.
Jaarlijks sterven in ons land veertig vrouwen als gevolg van partnergeweld. Het zijn niet alleen de handen van de mannen die deze vrouwen doen sterven.
Het is het zwijgen van de slachtoffers en hun naasten over het geweld dat plaatsheeft achter de voordeur van hun dochter, zus, vriendin, moeder. 

En het is de houding die de politie aanneemt wanneer vrouwen bescherming zoeken bij justitie. Nog steeds wordt een vrouw bij aangifte van partnergeweld weggezet als ongeloofwaardig. Hysterisch.
In mijn leven ben ik door drie mannen geslagen.
Een ervan heeft mij tweemaal geprobeerd te wurgen.
Het probleem is niet dat ik een te grote mond zou hebben. 

Of mij niet goed genoeg zou hebben verweerd.
De mannen die dit deden zijn geen mannen.
Het zijn lafaards, die hun onzekerheid en jaloerse giftigheid maskeren door het gebruiken van geweld.
Het probleem daarnaast is de reactie van de politie.
Die -wijzend op de zichtbare wurgsporen in mijn hals- beweerde dat ik die mijzelf zou hebben toegebracht.
Ik heb een dochter.
Die op haar 14^e  zeer controlerend gedrag meemaakte van een jongen die interesse in haar toonde. In de allereerste  stadia van wat nog niet eens een verliefdheid was.
Zwijgen is wat ons doodt.
Niet hoe we ons kleden.
Hoe we praten.
Niet dat we zogenaamd we verdienden wat op ons afkam.
Of dat we in een vermeende crime passionel zaten.
Liefde doodt niet.

Moordenaars doden.