Meisje M. ontvangt veel visite aan huis.
Soms is het een meisje van acht, dan weer een
kleuter van net vier die komt spelen met poppenhuis, stiften, My Little Pony’s,
kleurboeken, cd-speler, tent, prinsessenjurk of puzzels.
Het patroon is hetzelfde.
Meisje M. deelt de lakens uit.
En de Barbies.
‘Jij mocht deze Barbies en dan mocht ik deze’,
hoor ik vanaf mijn plekje op de bank.
‘Oké’ antwoordt dan opgewekt haar damesvisite.
Daarna rolt Meisje M. de grote verkleedkist
haar kamertje binnen.
‘Zullen we vadertje en moedertje spelen?’ is
dan de vraag.
De visite stemt in.
Opdrachten geven en krijgen is een doodnormaal
ritueel in deze kleine-meisjeswereld.
Niemand stoort zich aan bazigheid, onderdanigheid,
niet-luisteren, niet-opletten.
Met het ene meisje wordt vooral veel
gegiecheld, met de andere voornamelijk in stilte getekend.
Meisje M. past zich als kwikzilver aan aan de
visite.
En de visite pas zich monter aan aan Meisje M.
Het leven, en hoe het zou moeten zijn in
een notendop.
Van kleuters kun je heel veel leren.
Als je maar heel goed luistert.
Reacties
Een reactie posten