-->
Gister
kwam bijna alles samen.
De
plek waar de geschiedenis van Meisje M. ooit begon, was op twintig meter na de plek
waar zij en ik op de tweede lentemiddag van dit jaar samen buiten zaten.
We
zaten aan de voet van een standbeeld dat symbool staat voor de vrijheid.
Meisje
M. at een banaan, liep achter wat duiven aan speelde verstoppertje achter mij.
Ik
stond een man via mijn telefoon te woord, die me wellicht kan helpen aan nog
meer vrijheid.
Over een poosje.
Daarna
keek ik naar mijn dochter, de toeristen die van de zon genoten, de duiven die
van Meisje M. stukjes koek en banaan kregen.
Ik
zag hoe Meisje M. een paar maal doodstil geïnteresseerd naar boven keek, waar een immens beeld oprees vanaf haar voeten. Het symboliseert de
gevallenen van de Tweede Wereldoorlog en roept omstanders op vrijheid
te gedenken die met mensenlevens betaald werd.
Ik
zag haar kijken.
Ik
dacht: ‘Eens sta ik hier. En leg ik je uit waarom op 4 mei om 20 uur veel mensen in doodse stilte aan de voet
van dit beeld samenkomen’.
Ik
dacht ook: ‘Ik zal je ooit uitleggen wat vrijheid betekent’
Toen
was het weer prettig stil in mijn hoofd.
Ik
genoot van de warme zon op mijn gezicht, het lachen van Meisje M. naast, achter
en voor me.
Ik
genoot van de vrijheid.
Mijn
vrijheid.
Die
van haar.
Reacties
Een reactie posten